Mire que lle digo, Don Manoel! Ao Tiniño se lle facía que os camiños que o Marcial collía eran de mais preguizosos e desnortados, e moitas das veces tampouco lles achegaban moito ao mar. Tanto collían cara ao norte, coma se procuraran os portos de Foz ou Viveiro, coma cara ao oeste a Noia ou calquera dos portos das rías, como desandaban o camiño feito e marchaban en dirección oposta ao mar. O que si era certo e que estes cambios de rumbo facíanse a mantenta, e o resultado era sempre unha feira, un mercado ou unha romaría, onde adoito os estaban xa a agardar.
Un día o Tino descubriu que todos eses camiños e as súas reviravoltas
estaban nun misterioso libriño que o Marcial levaba agochado no peito nunha
saqueta dependurada do pescozo cunha baraza, e considerou para si que o oficio
de gaiteiro quería mais coñecementos que estudar as melodías e adornos, a
preparación de pallóns e palletas, o coidado da veste e os fleques e a
afinación da gaita. E que Marcial aínda tiña moito mais que lle ensinar. E, dende
logo, darlle a súa oportunidade de tocar, aínda que fora un par de pezas!
E coma para que agarda todo chega, o Tino ten a súa ocasión na feira dun
pobo que non sei se coñecerá, Don Manuel, na ribeira do Eo, Ribeira de Piquín.
Pois se algunha volta deu por alá ao mellor tamén sabe que ben preto de Ribeira,
no Chao do Pousadoiro, estaba o taller dun dos grandes construtores e gaiteiros
desta terra: Don Xosé Seivane.En Ribeira de Piquín ten o señor Marcial moitos e moi sedentos amigos. Así que o Tiniño non ten que facer nada de mais; abonda con facer de menos, non andar decontado a rentes do Marcial envorcándolle a cunca, e baleirándolle o viño no chan cando non mira. E cando o ramista ven a procurar a Marcial para tocar, o Tiniño ten a súa oportunidade de lucir por vez primeira coma gaiteiro de seu.
Para pobre aprendo a xastre,
para rico a zapateiro,
para putañeiro, crego,
e para borracho, gaiteiro.
Ningún comentario:
Publicar un comentario