Ben sei, querido amigo, que onte lle deixei quedar como o millo sen espiga,
cando xuntei nun mesmo relato, e case que na mesma frase, ao Ricardo e un foguete coa pólvora
mollada. A mente ten as súas reviravoltas que nos non somos capaces máis que de
albiscar! Creo que xa lle dixera que, para o meu pensamento, as mulleres temos
no noso natural algo non sei se na cabeza ou noutra parte máis carnal, que non
funciona moi ben; senón de que esa teima de namorarnos de quen non debemos, dos
homes máis ruíns e mesquiños, esa atracción fatal pola froita prohibida que
sabemos que vainos facer mal?
Ese ano Margarida e máis eu fomos estudar o “preu” no Santa Irene, que
daquela e en contra da propia ideoloxía do réxime, aínda era de educación mixta.
Teño un bo recordo daqueles días, malia o traballo que representaba o ser moito
mellores que os nosos compañeiros para obter as mesmas cualificacións, e o de
ter que afacernos a ser o obxecto de desexo de todos aqueles monifates coas
caras picadas de graos e espiñas, que tiñan decote tal exceso de sangue na
cabeza de abaixo que deixaba sen ela as poucas neuronas que tiñan na de arriba.
E se, como dicía Margarida, iso non deixaba de ser normal nos nosos
compañeiros, que pasaban polo complexo proceso de facerse homes, nono eran tanto
as olladas libidinosas dos profesores cada vez que o borde da saia quedábanos
un pouco máis arriba do que eles consideraban axeitado, o un botón da nosa blusa
pugnaba por abandonar a súa prisión.
A historia da miña ruína, do meu noivado co ruín e fermoso animal que o Ricardo era naqueles días, cando aínda
os excesos de alcohol e drogas non transformaran a súa cintura de palla de centeo a palleiro de catro
ferrados, non foi moi diferente á de calquera outra das mozas en idade de
merecer da burguesía media e acomodada de Vigo. Paseos pola rúa do Príncipe,
café ou chocolate con churros en “La
Moderna”, algunha película para maiores de 16 anos, ensinando con orgullo o
carné de identidade, e o baile dos sábados nas Sociedades. Margarida e máis eu
no do Náutico, menos elitista que o Aero
Club, ou o Club de Campo. E, por
que non dicilo, con moitos máis candidatos que as outras citadas, que compre
subliñar que no Náutico entran gratis os alumnos da Escola Naval de Marín, os capullos de impoluto uniforme branco que
volvían loucas ás pititas viguesas e pontevedresas.
E eu era unha delas.
O noso foi un deses noivados de manitas e bicos furtivos polo Castro; breve,
a diferenza dos da época, porque Ricardo
xa estaba no último curso e era tradición celebrar a pedida de man coa entrega
de destinos aos novos oficiais da Mariña. Así que o 16 de xullo, día do Carme
para máis datos, colleunos nas bancadas da Escola Naval Militar de Marín xunto
cunha boa presada de noivas impacientes por consumar ou bendicir a súa
relación, xunto coas súas familias que devecían por librarse delas, para
asistir ao acto de xura de bandeira dos Aspirantes, e á entrega de Despachos
aos novos Oficiais. Despois da vibrante e patriótica alocución do Comandante Director
da Escola, os asistentes cantaron con máis entusiasmo que acerto o himno da
Armada e o acto finalizou co desfile do batallón de alumnos pola chaira da
Escola Naval. Os pais de Ricardo, que
eran xente de Madrid de moitos posibles, tiñan mesa reservada nun restaurante
de moita pompa e circunstancia da Boa Vila, onde o meu pais disfrazados coa súa
mellor roupa suaban para adiviñar cal dos catro ou cinco garfos que había na
mesa era o axeitado para come-las ostras.
Xa sabe querido amigo, que algunhas somos moito de cambiar as orellas polo
rabo; e eu penso que tal fixen cando cambiei a amizade de Margarida polo amor do Ricardo,
que cando empecei a saíres co gardamariña deixei de lado a Margarida, que xa
se sabe que compañía de tres fíxoa o demo.
Ela, que ben coñecía o meu carácter máis túzaro que obstinado, nada me dixo
das reservas que o obxecto do meu namoramento lle suscitaba; e fixo ben!,
porque xa o di o refrán que non hai peor
xordo que o que non quere oír.
Ben sabe que eu sonlle moi refraneira! Que para min moita da sabedoría
popular está recollida nestas sentencias. E xa ve vostede se me equivoco que como canta o abade respóndelle o sancristán,
e con aquela de “compañía de tres, o
demo a fes”, falei, sen me decatar, de min mesma. Demasiados dos poucos
días que Ricardo podía saír da Escola
Naval viña canda el o seu compañeiro e amigo René, un rapaz miúdo que facía menos vulto cás
barbas dunha formiga, e que parecía imposible que houbera superado as probas
físicas necesarias para ingresar na Armada. A escusa do meu noivo era sempre a
mesma: que o probe rapaz non tiña con quen saír, e que el non tiña corpo para
pasalo ben sabendo que malpocado do seu amigo quedaba na Escola máis aburrido
que unha pataca. Cando René estaba diante Ricardo se
transformaba dun depredador de mans inquedas nun tímido seminarista que case
que non me collía da man. Pero, parva de min, eu nada receaba e, por suposto,
nada disto falei nin coa miña nai nin con Margarida, da que xa lle dixera
estaba un pouco distante por mor do meu gardamariña, especie animal á que ela
aborrecía máis que a un saco de cobras!
Casamos un día de agosto en San Miguel de Bouzas. Recordo que o día da nosa
voda facía moito vento; eu estaba un pouco desgustada porque nas bancadas dos
meus invitados non mirara a Margarida nin aos seus pais, así que ao saíres ao adro
da igrexa e ver a miña amiga
agardando por min mentres suxeitaba como podía a pamela, entroume ledicia tal
que deixei o brazo do noivo e fun correndo cara a ela, de xeito que para
responde ao meu abrazo tivo que deixar de suxeita-lo chapeu que libre de
amarras botouse a voar ata deitarse nas ondas da praia, o que nos fixo tan
felices que non eramos quen de parar de rirnos coma dúas tolas.
Eu convencera aos meus pais que a festa de vodas tiña que ser no Náutico.
Para desesperación deles, que non so sentíanse alleos a aquel formalismo senón
que pasaron máis fame que o mestre da
escola unitaria de Campobecerros con aquel menú de “œufs
poché à la grand crème”, “bocaditos de mar”, “bombón de bechamel” e outras cousas desa fasquía. Menos mal
que ao fin papá descubriu que o que no menú describían como “Turnedó
Rossini” era un solombo
de vitela envolto en touciño acompañado de legumes e unhas pataquiñas, o que
deulle forzas para saíres comigo a bailar o valse. Alí tíñanseme que ter acendido
todas as alarmas, porque Ricardo
bebera tanto que ao sacar a súa nai a bailar case que tira con ela ao chan.
“Sentoulle mal o viño, sentoulle mal o viño” dicía a súa familia para
xustificalo, pero o caso é que quedei sen valse de vodas como primeira das
cousas sen as que íame quedar.
Ricardo, como despois tiven ocasión de sufrir, era
polo viño coma o demo polas almas; bebedor compulsivo e daqueles que se poñen violentos
cando están bébedos. Porque hai xente que poden beber e beber ata perder o
coñecemento e non cambian o seu comportamento, pero Ricardo era daqueles outros aos que o viño descubría o lobo que
levaba no seu interno. A noite de vodas
foi un completo fracaso, pois xa se sabe que, non so “que onde entra o beber, sae o saber” senón que “o viño e a borracheira botan o carallo por
terra”. Miña nai xa advertírame que no estado que ía o meu marido pouco
podía agardar aquela noite, pero eu tampouco afogaba coas presas, e no viaxe habería
ocasión de probar aquilo do que tanto falaba a xente.
O certo é que cando o fixemos tampouco foi como botar foguetes! Ben fora
pola pouca maña que calquera dos dous non dabamos, como pola pouca afección que
Ricardo poña na labor, que o seu máis
parecía como o que ten tan presa por marchar do caladoiro que bota o aparello
só coas trallas. Pero xa se sabe que o bo traxe cobre a mala liñaxe, e a Ricardo o uniforme lle disimulaba tódalas eivas.
Ou iso pensaba eu, que ao pouco de casados comezaron os malos tratos, primeiro
de palabra e, de contado, de obra.
A
miña casa non quero que veñas,
sempre
me ** nunca me preñas.
E
que non podes, ou que non sabes,
ou que
perdiches as habilidades
Ningún comentario:
Publicar un comentario