O certo é que quero ben
ao noso Tavo, e á súa terra de moitas e moi fermosas lendas,
como a da cidade asolagada de Antioquía, ou a do río do esquecemento, terra de boa mantenza que inclúe dende callos
limiaos ata as ancas de ra, e que din que goza do entroido
máis longo do mundo, cousa que os de Laza discuten
porque para eles o ciclo comeza segundo se dan as campadas o día de ano novo co
primeiro folión, e tampouco os de Verín e Vilariño de Conso, pois o entroido en
Verín comeza o día de San Antón e o día de Candelas en Vilariño de Conso.
Non hei de entrar en
tales disputas que amigos teño en tódolos bandos, e por todos eles teño boa disposición,
gusto e propensión,
e se de hoxe nun ano non é con máis alegría,
que non sexa con menos! Aínda que non sei moi ben
a que viña isto, pero o primeiro dos contos do Tavo, di así:
No xulgado de Bande. O xuíz diríxese ao secretario:
- Señor secretario. Que suba ao estrado o interpelado.
Tras unha pequena lea nas bancadas sube un home de mediana idade. Require o señor avogado da defensa, súa testemuña:
- Entón vostede viu ao acusado ...
- Eu non vin nada!
- Pero vostede sabe ...
- Eu non sei nada!
- Pero vostede estaba presente cando ...
- Non señor, non!
Entón intervén o Xuíz:
- E logo se non sabe nada, nin viu nada, e nin sequera estaba presente o día de autos, por que sube a testificar?
- E que o secretario dixo: que suba o interpelado! Eu mirei ao meu redor. Ninguén da sala se levantaba, e o único calvo era eu!
A acción do segundo dos sucedidos se desenvolve en Vilar de Barrio, un pequeno concello da Limia. O alcalde é un tío moi bruto que conduce que pon o corazón nun puño. Nunha destas, case que provoca un accidente, ao non respectar un stop, e a Garda Civil, que o ve, o para e pretende poñerlle a correspondente sanción.
- Bo día. Que no veu vostede o stop?
- Que estopa ou que farrapo de gaita! Ver ben que o vin, pero non o mirei.
- A quen non nos mirou foi a nos!
- Menos chufas que non sabe vostede con quen está a falar!
- Pois vai a ser que tanto me ten con quen estea a falar, porque a sanción vaina levar nas costas, se poña como se poña.
- Ide os dous a merda, que non tedes ghuevos para iso!
E así seguiu a cousa un bo anaco de tempo. Marchan cada un pola súa beira ao pouco chégalle ao alcalde a citación para o xuízo. O alcalde comparece coa súa señora por testemuña e esta declara moi seria cando lle preguntan que o seu marido non fixera ningunha daquelas cousas que lle acusan. Nin manobra prohibida, nin faltarlle ao respecto Garda Civil. O xuíz, que xa está un pouco farto da fachenda da muller, pregúntalle:
- Mire unha cousa, Señora: a vostede quen lle dixo que dixera estas cousas?
- E logo que vai ser! O meu marido!
O señor alcalde que ve que a resposta da muller créballe tódolos vimbios do canastro con tanta maña construído, espétalle ao xuíz:
- Non lle faga caso señor xuíz, que a miña muller é medio subnormal!
E o terceiro dos contos non vaille atrás en enxebreza!
Érase un cura moi noviño, tan recén saído do seminario que aínda non lle
caera a casca do cu, ao que polo seu bo carácter lle deran o traballo que non
quería ninguén, tendo que atender as necesidades espirituais, e ás veces tamén
as materiais, dunha ampla zona da Limia. Home de porto de mar custáballe moito
afacerse a súa ausencia, e non menos ao frío cruel da chaira limiá. Por iso
cando algún chistoso repetía como nova a vella brincadeira: “Xa quixera eu
traballar como un cura: media hora e con viño!”, el respondía paciente: “Se
tal fora! Pero eu levo ao lombo sete campanarios!”
Un dia deses de moito frío na Limia, estaban o curiña coa súa ama e unha sobriña súa, sentados a rentes do braseiro. A ama, madura, carnal e frondosa non era do gusto do crego e ningunha tentación suscitaba; pero a sobriña! Ai a sobriña! E cando a ama marchou da casa para facer os recados, e o cura e a sobriña quedaron sos, a carne da xuventude do crego, esturruxada coa longa fame da abstinencia, comezou a pugnar por rebelarse contra da opresión, e alma morría en mil calores loitando entre manter incólume o compromiso ou facer realidade o soño. Algo semellante debería de estar a pasar tamén no peito da rapariga porque non paraba de dar botes no tallo no que estaba sentada. E tantos e tantos deu que conseguiu o non procurado: racharlle unha das patas e caer estomballada riba do braseiro.
- E logo! Queimouse?
- Queimar queimou! Que daba gritos de que lle asistira e lle puxera un emplasto. E eu fuxín a procurar unha muller que me asistira na tarefa.
- Home, pois para min que non fixo ben, que nestas cousas o tempo é importante!
- E que tocar no que queimou ...
- Non sería para tanto! Logo que foi o que queimou?
- E que queimou ... o cu de diante!
