Mire que lle digo, Don Manoel! Que hai una peza das que tocaba Tiniño, o meu
Averomar, que ten para min un especial aquel: a Muiñeira de Ponte San Paio. No
seu achegamento á costa, Averomar non seguira un camiño recto, senón que
saltaba de feira en feira, por Quintela de Leirado, Crecente, A Franqueira,
Rebordechán, seguindo pola terra de Montes, por Fornelos, Moscoso, Chaín,
Amoedo, ata chegar a Soutomaior primeiro e a Arcade despois. Contoume Tiniño
que cando xa rematara a festa achegouse a el un home de boa fachenda que
díxolle que lle gustara moito o seu xeito de tocar “pechado”, e que se quería
ir a noitiña ata á súa casa a tocar para uns amigos. Averomar pediulle a
dirección e o home sorriu e díxolle:
-
Ti
pregunta pola Insuíña, ou se queres pola Illa de Medal – para engadir de
contado – Medal son eu.
Cando Tino, tras cruzar a ponte levadiza, chegou
ao portalón con pináculos que daba entrada á illa, estaba agardándolle o propio
anfitrión, Don Antonio Medal Carrera, que botándolle un brazo por riba do
ombreiro, presentouno aos invitados, con estas verbas:
-
Meus
queridos amigos: este é o gaiteiro de que vos falei. Xa comprobaredes por vos
mesmos coma soa ese instrumento “tan desagradable”, nas mans dun bo gaiteiro.
Averomar armou a gaita e comezou a tocar. Alalás,
pasacorredoiras, xotas, foliadas, e tódalas castes de muiñeiras, vellas, novas,
carballesas e ribeiranas, repenicaban nas pedras no pombal que o pintor
convertera en adega, acariñando a vizosa paisaxe da foz do Verduxo.
E, mire que lle digo, Don Manoel, que aquela noite
Averomar sentiu que a gaita turraba del alzándoo no aire e o levaba navegando nas
ondas do mar de Vigo lixeiro coma unha dorniña polbeira!
