xoves, 28 de setembro de 2017

Para dona Helena Villar Janeiro


Mire que lle digo don Manoel! Hoxe que é o aniversario da súa amiga na rede Helena Villar Janeiro, véuseme ás mentes un comentario verbo do uso do galego que antóllaseme vaille gustar. No so porque a cousa vaia de docentes e aconteza no tempo actual e nun lugar da Galicia interior, xeografía onde a lingua é mais do cotián e menos do militante, senón porque ben sei do seu compromiso vital coa fala.

Un grupo de profesores parrafean de temas varios antes de entrar nun claustro. O idioma que utilizan é, como non!, o castelán. Paseniño, sen presas, entran na sala onde vaise celebrar o devandito claustro. E, o que son as cousas! Tódalas intervencións fanse en galego. Pero en galego litúrxico!

Eu, don Manoel, non quero ese galego! Quero o galego dás nais falándolle aos cativos na rúa camiño da escola, o galego dos peóns insultando aos automobilistas que non respectan a un paso cebra, o galego dos que preguntan algo a un descoñecido, o galego das tascas, das aulas, do ascensor, da tenda de barrio e do supermercado, do barrio periférico e da rúa do Príncipe.


E, mire que lle digo, don Manoel! Non é que eu critique aos que chegaron a amar a lingua por militancia política, ou por amor á súa parella, que todas as razóns son boas para amar á cultura. Critico esa nova diglosia do politicamente correcto e amo afervoadamente a xentes coma a dona Helena, que emperrenchouse en publicar para que os fillos dos demais tiveran a mesma oportunidade que os seus María e Abe de ler contos na súa lingua.

xoves, 21 de setembro de 2017

Viaxe a Ítaca

Mire que lle digo don Manoel! Que traio hoxe no peto un recorte da prensa que atopei na casa para comentalo con vostede, se non lle resulta enfastioso. A cousa ven dun comentario arredor da utopía que a xente ten en grande estima, pero co que eu non podo mais que estar en desacordo. Nunha palestra que o director e actor de cine arxentino Fernando Birri xunto co xornalista e escritor Eduardo Galeano impartían en Cartagena de Indias, alguén preguntou que para que serve a utopía. A pregunta e a resposta de Birri, elaborada por Galeano, e traducida por min ao galego di mais ou menos o seguinte: 

-          A utopía está no horizonte. Camiño dous pasos, ela afástase dous pasos. Camiño dez pasos e o horizonte córrese dez pasos máis aló. Por moito que camiñe nunca a alcanzarei. Entón para que serve a utopía?
-          Para iso, serve para camiñar.

E digo eu, don Manoel, que certo é que a vida é como unha viaxe dende o berce ata o cadaleito, que coma dicía Homero antes que Kavafis o importante é o camiño e o que acontece mentres o percorremos.

Cando emprendas a túa viaxe a Itaca
pide que o camiño sexa longo,
cheo de aventuras, cheo de experiencias…

Mais non é menos certo que camiños son todos pero non é o mesmo autovía que congostra, corgos que vereas. E mais importante: onde che leva canda seu dos camiños, porque utopía está en ningures, polo tanto collamos o camiño que collamos está ben, porque, se facemos caso da parábola de Galeano, todos os camiños levan a utopía, o Camiño de Santiago ou de Monseñor Escrivá de Balaguer.


E, mire que lle digo, don Manoel. Ulises volta á súa patria, Ítaca. O periplo que haberá de levarlle de volta prolongarase por máis de vinte anos, percorrerá augas mansas e bravas, coñecerá xentes boas a malas, sufrirá a ira dos deuses e a protección dunha deusa, escoitará cantos de mulleres e de sereas, mais ten unha patria soñada onde chegar. O camiño é importante pero sempre que te achegue  onde queres chegar. 

sábado, 9 de setembro de 2017

Mire que lle libro!

Miren que lles digo, meus amigos! Que hoxe quero compartir con todos vostedes unha nova que me ten mais contento que unha gaita nas festas, que diría o meu Tiniño. Ben saben que eu comecei sendo soamente un vello mariñeiro afeccionado á conversa. Mais tarde, os meus parrafeos con Don Manoel tiveron un oco nas redes sociais e no corazón de moitos de vos. Facebook primeiro e logo, grazas ao acertado consello dun poeta dilanófilo, nun blogue.

Asi que: Mirequelledigo, Mirequellefeis, Mirequelleblogue e agora se todo vai coma ten que ir, Mirequellelibro. Non é mala cousa! Eu estou contento, e moito mais o estarei se, chegado o momento, vos achegades en día e hora que confirmaremos ao lugar onde oficiaremos a cerimonia inaugural desta nova singradura de MIREQUELLEDIGO no papel.