Mire que lle digo do Manoel! Unha libraría mais que pecha! Aínda que, por
mor dos poucos cartos que adoitan a soar na miña faldriqueira, son home máis de
bibliotecas que de librarías, unha noticia deste xénero dóeme como se me
arrincaran os dentes. Que para o meu entender, don Manoel, se as librerías
pechan algo non vai ben na nosa sociedade; que se as librarías pechan o mundo
faise peor, mais gris, máis parvo, máis incapaz. Pecha a librería Nicolás de Moya, da rúa Carretas de
Madrid, que levaba aberta dende 1862; pecha Semuret
de Zamora despois de 118 anos de servizo á cultura; pecha Ortiz de Jaén, vinte anos no mesmo labor; e en Zaragoza pecha Los Portadores de sueños que non foron
quen de soñar máis que 14 anos! E agora a nosa Andel anuncia tamén a necesidade
de pechar ás súas portas.
Ben certo é que o de Andel era unha acrobacia do “máis difícil aínda”. Unha
libraría de fondo dedicada en exclusiva ao libro galego e portugués! Pero Concha
e Xaime demostraron durante vinte anos que tal fazaña era posible! Agora os atrancos
son demasiados e cando non se pode vivir do que un ama compre procurar novos
camiños; deixádenos orfos e queixámonos; e ata convocamos a un coros de choradeiras,
que xa se sabe que son unhas mestras na arte de incitar ao pranto, que é mais
doado queixarse do pouco que coidan a cultura ás institucións que recoñecer que
a maior parte da responsabilidade dese peche é nosa; que se queres que haxa
librerías no teu barrio o mellor que podes facer é comprar libros nelas, que, polo
menos nunha sociedade como a que vivimos, compre vender moitos libros para que un
proxecto deste tipo sexa viable.
Teño por Andel un especial agarimo. Non en van foi o espazo no que un bandiño
de marabillosos amigos, Isabel, Begoña, Antonio, Anxo, Xisco, a súa netiña
Lucía co Miguel Angel como mestre de cerimonias, celebraron con verbas e música
a estrea do libro no que vostede recolleu as nosas conversas, e que deu en
chamar as Crónicas dun filósofo
tabernario. Filósofo tabernario! Non é pouco! Se algo son, don Manoel, é un
bo afeccionado ao palique, defensor afervoado dese vicio que non pode ser
solitario da conversa. Pode ser que os meus parrafeos parezan filosóficos pero
so no sentido de amor á sabedoría, que sempre mantiven co latino que “primum
vivere deinde philosophari”, ou aínda mais primum bivere, (un grolo deste gorentoso monterrei), e deinde
philosophari pero so cando a ocasión e a compaña o tolera.
E mire que lle digo, don Manoel! Hoxe que calquera que teña móbil é
fotógrafo ou cineasta, calquera que teña un editor de música compositor, todo o
mundo pode ser, se lle peta, novelista ou poeta, ou, como no meu caso,
filósofo. Que non digo eu que tal cousa sexa mala en se mesma, pero si que, por
mor das redes sociais, chega á os que nelas están unha tan desmedida avalancha
de contidos, mais ou menos artísticos, que non temos nin a máis mínima
posibilidade de poder chegar a separar o grao da palla. Así que se non lle
resulta molesto, quero mellor esoutro de mariñeiro
con moita mar nos ollos para me definir, e chamemos a un ebanista para
facer os mobles, a un electricista para manexar tan perigosa enerxía, e aos médicos
para intentar reparar o noso corpo cando ten unha avaría. E procuremos a uns
libreiros como Concha e Xaime para nos aconsellar nas lecturas, que compre achegarse
ós mellores como as abellas ás flores
para facer o mellor mel.
Unha
terra ben labrada,
si
lle dan ben o labor;
colléndolle
ben o froito
cada
vez o da mellor.
