Mire
que lle digo Don Manoel! Que nisto dos nomes tamén hai xente que teñen ganas de
amolar! Que se un apelídase Tilla ou Menta non lle pode poñer ao seu fillo
Aitor, por moi vasco que sexa. Non é que eu faga a comparanza co da súa Dona, pero
tamén é de aborrecer unha onomástica que cambia todos o anos en función da
Semana Santa! Unha das cousas que mais chamaba a atención dos mariñeiros de
Cork, cos que compartiamos unhas pintas na taberna que eles chaman Pub, é os
nomes das nosas mulleres: Socorro, Esperanza, Amparo, e así ata cen. Menos mal
que o hipocorístico de Dolores é un nome tan fermoso coma o da súa muller! E,
mire que lle digo, Don Manoel! Que xa sei que non está vostede hoxe, man sobre
man coma a muller do escribán, e que ten moito que facer, e deixarei para outro
día o falarlle dos zoónimos, ideónimos, ecodomónimos, astrónimos, naónimos e
eclesiónimos, que hoxe non quero outra cousas que desexarlle moita felicidade á
súa Dona Loli. Que vostede a comparta durante moitos, moitos anos, e eu que a
vexa!
