Mire que lle digo don Manoel! Quero mandar hoxe o meu parabén mas especial
a ese amigo seu, e meu por suposto, que ten nome de arcanxo. Se a miña memoria
non me fai traizón dediqueille, fai dous ou tres anos aquela gabanza da defensa
do galego nos nenos, que vostede publicou para darlle os do pasado ano
aproveitándose da miña voz.
Aínda que, ben mirado, o meu querido don Miguel
está presente, dun xeito ou outro, en moitas das nosas conversas. Nas que falan
da amizade e da procura da felicidade; nas que se refiren á literatura en xeral
e da poesía en particular; nas que se recollen as mais brillantes luces e as
mais negras sombras da nosa historia recente. E, como non podía ser doutro
xeito nunha persoa que conserva tan vivo o tesouro da súa nenez, de xeito
especial nas dos xogos populares que tanto lle gustaron.
E mire que lle digo don Manoel! Tamén quero que, ademais de darlle tamén os
meus parabéns polo seu aniversario, agradecerlle o poema que cedeu para o libro
e todo o que fixo para axudarlle a conseguir que a miña voz e a miña palabra foran
menos efémeras, lle diga que o quero, e que para o meu espírito é coma o neto
que nunca puiden ter.
Un
meniño rebuldeiro
que
fale na lingua nai,
que
suba ós pexegueiros
a
froita verde roubar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario