Mire que lle digo don Manoel! Non é que sexa eu moito de praia, ou polo
menos dese concepto de praia que teñen algúns de estar tendidos ao sol como se
foran unha sardiña na grella, pero gústame camiñar mollando os pes, e
ocasionalmente os pantalóns, nas mainas ondas das nosas praias. Nestas
camiñadas as veces chegan a min levados pola brisa da mañá retrincos de
conversas aínda de xentes moi afastadas da miña posición e que, por mor do meu
paso de vagariño, ás veces son máis parrafeos que frases soltas.
-
¿Sabes que te digo? Que voy a
tomar el sol tan ricamente, y olvidarme de los noticiarios, que no dan más que
reseñas de disputas y enfrentamientos.
Quen así fala é un rapaz novo, de corpo traballado nos ximnasios e nas
saunas, á súa compañeira, unha “garota” con moi pouco téxtil, tendida a carón
del.
-
Quiero decir que me aburre
profundamente la política de este país y los temas de siempre, los
comentaristas que viven de ello y la gente que les sigue el rollo como
borregos.
A rapaza non da nin chío, máis concentrada na distribución de crema solar
polo seu corpo que nas palabras do seu acompañante.
-
¡Ya te digo! Y volveré […] cuando escuche
cosas interesantes que han sucedido hoy, como por ejemplo que el mundo se ha
vuelto normal y que la sociedad ha dejado de ser gilipollas.
Non calou, non! Seguiu falando e falando, que algúns cando atopan o cabo do
novelo non lle dan solta ata que fan morrer de fastío á xente que teñen arredor!
Menos mal que o vento rolara a nordés levando o resto da conversa lonxe de min.
E mire que lle digo don Manoel! Non sería precisamente aburrimento o que o
comportamento de certos personaxes que exercen de políticos nesta terra nosa, debera
de provocar neste mozo. O aburrimento é un estado de desinterese propio de
xentes que non encontran cousas interesantes para ver, oír ou facer. A
política, ou máis ben certa forma de facela, pode xerar indignación, vergonza, irritación,
noxo, rabia, pero tedio! Podes aburrirte nun buque cunha vía de auga no costado?
Podes aburrirte no medio do naufraxio da cultura, da sanidade, da educación pública?
Nada máis perigoso que o anoxo, o darse por morto e non facer nada, cando está
en xogo a vida de toda a tripulación. Porque como lles dicía Antonio Machado
aos apolíticos:
“Facede política, porque se
non a facedes, alguén a fará por vós; e probablemente contra vós”.
