Escoite e verá don Paio! Estaba eu, —lémbrome ben!— en ASTANO, na máquina dun petroleiro da GULF, “La Niña”, que daquela estaba atracado nun dos peiraos de armamento do citado estaleiro.
Eses anos era eu
o responsable do Departamento Naval dunha Empresa de electricidade. O meu traballo
tiña unha compoñente técnico-comercial de asesoría de produto, e unha
complementaria de postas en marcha e resolución de problemas. Subir pola escada
real ata a cuberta daquel mostro dos mares e logo baixar ata a máquina era toda
unha fazaña ata para os meus 25 anos. Menos mal que a resolución da avaría foi
ben doada e non pasaran nin dez minutos cando xa estabamos de novo subindo á
cuberta.
De súpeto ven ata
nos un “casco branco” —así se lles chamaba daquela aos enxeñeiros e mandos— cun
ataque de nervios, exixindo que abandonáramos o buque. Un milleiro de banzos de
escada despois estamos no peirao con o responsable de electricidade do buque recomendándome
que collera o meu coche e marchara de volta para Vigo antes de que a Mariña desembarcara
en Astano. Cando as noticias do sucedido en Ferrol transcenderon eu dixen para
min: eu estiven alí!
E estes días asistindo
á proxección en Vigo da estupenda película «10 de marzo» de Roi
Cagiao e o seu equipo de Arthur Gordon, cando vexo na pantalla a Suso Díaz
contando —evidentemente desde outra perspectiva— os sucesos daquel día, coa
ameaza das dúas patrulleiras da Mariña, revivo aquel funesto e glorioso 10 de
marzo e repito para min mesmo: eu estiven alí! Non estiven como protagonista, nin
coma actor con diálogo, nin sen el; nin tan sequera como figurante facendo
vulto nunha manifestación. Estiven —estou aínda— aí, soamente formando parte da
miña clase, desa clase traballadora, protagonista por unha vez da súa propia
historia.
