Segredo de confesión.

Coa partida de Mario de Langullo, estivera no monte o meu João, cando a derradeira resistencia armada ao golpe rematou. Logo os dous terían as súas diferenzas. Digo eu!, que o meu João nunca nada me contou, e a partida separouse. Mario e os seus marcharon para Manzaneda e  João cun pequeno grupo formado polos que tiñan familia en Campobecerros e polos que, coma el, colleran intereses na aldea que turraban por eles mais que o chamado da súa terra natal, viñeron para a serra da Queixa. Deste xeito, mantendo o contacto coa familia e os amores, podían, pensaban eles, meter algo mais de medo no corpo a falanxistas e civís e empecer, xa quen non impedir, o seu quefacer de eliminación física das persoas que eles consideraban os inimigos do novo orde. E a, non menos importante, da eliminación polo terror da moral dos sobreviventes.

Podería contarte de moitos deses raposos, algúns deles que ti tamén coñeces, das poucas veces que, mais para enterros que para vodas ou bautizos, regresamos á aldea. Os peores deles eran os conversos, os arribistas e oportunistas, os Camisas novas, afiliados no pasado a algún sindicato ou unión labrega, que, conscientes do moito que tiñan que facerse perdoar, extremaban o seu celo ata o grotesco. E o peor de todos eles era, sen dúbida, aquel que pola súa vocación e oficio debera ser o mellor, inzado sempre de carraxe en troques de caridade cristián: don José, o párroco. 

No meu tempo e lugar, as xentes do común eramos unha mestura de relixiosos por obrigación e pagáns por convicción. Católicos porque non había outra, pero sempre cos ollos ben abertos a outras realidades non necesariamente ben admitidas pola igrexa oficial, que na nosa terra a relixión sempre tivo que andar lidando a golpes de crucifixo con trasnos e mouras, con castros e fontes, con fin do mundo e a Santa Compaña. E xa sabes Fina, que non se pode crer todo nin nada, que como dicía o teu avó:

Á porta do rezador

non poñas o trigo ó sol;

e a do que non reza nada,

nin o trigo nin cebada.

Para don José toda denuncia era válida, aínda que se demostrara a súa falsidade, con tal de facer medrar o estado xeral de terror no que vivía toda a aldea. Nos eidos da ignorancia é onde a igrexa colleita o mellor millo, e eu fun ignorante abondo como para pensar que nun personaxe coma don José o cabestro do segredo de confesión podía ser mais forte que o vendaval da súa xenreira.

Naqueles tempos eu era unha rapariga moi relixiosa, case que a rentes da beatería, de xeito tal que o meu pai, que era moi amigo das comparanzas chuscas, dicía que o cu cheirábame a incenso. O certo é que eu era moi igrexeira, gustaba moito do recendo das madeiras dos bancos e dos santos, da friaxe das vellas pedras e da conversa don José no que tiña unha gran confianza e unha gran fe nos seus consellos. Por iso cando cheguei ao convencemento que o moito practicar certos xogos co João dera os resultados habituais, e que en poucos meses estarías entre nos, convencín ao teu pai que pasar pola vicaría antes de que tal acontecemento se fixera evidente era parte da miña felicidade.

-          Vaites, vaites, Fina! – Saúdame o párroco ao chegares canda el  - Vai alá ben tempo que non te escoito en confesión!

-          Pois diso veño falar con vostede, don José! Que quero casar, e teño cousas que contarlle.

-          Moi ben, moi ben, miña filliña! E, quen é o afortunado? O Farruco de Carraxó?

-          O Farruco? Estaríache bo o choio! Non don José; é outro home. Vostede nono coñece porque non é de aquí; pero eu o quero; e el quéreme a min; quéreme abondo coma para casar pola igrexa e pasar por estes perigos …

-          Perigos dis? Medo me das! Logo quen é o noivo? Un fuxido? Non contestas Fina?

E eu, miña filla, non podía contestar! Porque aquel home que me facía aquelas preguntas non era o don José que eu coñecía, o meu confidente, o meu mestre de canto! Tiña a voz rouca, e cincenta a color do rostro; os cotobelos brancos da forza coa pechaba as mans e un fío de babuxa baixáballe pola comisura da boca, coma un lobo que albiscara unha presa. Algo rompeuse no meu peito e un arrepío de espanto cravóuseme nas costas coma un coitelo de matachín.

Non hai mellor palabra que a que está por dicir, pensei, baixei a cabeza, levanteime do reclinatorio e vireille as costas para marchar para casa sen dar nin chío. Pero don José tiña outra idea. O sangue volveulle ao rostro, relaxou a presión das mans e foi coma se o don José de sempre nunca houbera deixado o seu corpo ao diaño.

-          Está ben Fina. Non me entendas mal! Non é o que eu houbera querido para unha rapaza coma ti, tan boa filla da igrexa e tan respectuosa das leis de deus, pero ao feito peito! É mellor que o que ten que vir o faga dentro dunha familia cristiá a que sexa filla do pecado. Fala co teu home e que veña falar comigo.

Canto teño sobado todos estes anos os recordos deste funesto día! Coma quen da voltas as pezas dun crebacabezas incompleto, intentando enxergar por qué o que hoxe é para min tan evidente, agacheino entón coma se nunha houbera sucedido. Por qué non abandonei por absurdos os meus planes, por qué insistín unha e outra vez ata que logrei coas miñas caricias, afagos e aloumiños torcer a vontade de João, e nubrar o seu raciocinio.

Unha cree o que quere crer, e a miña vontade de casar na igrexa foi mais forte que o meu entendemento. O monstro de xenreira que albiscara en don José, nunca estivera alí.

Mala morte, mala morte,

A que a eses homes lles deches;

levástesvos aos mellores,

pra sombra dos alciprestes.