Da Casa do Patín

Mire que lle digo don Manoel! Seica estivo vostede fai uns días, non sei ben se fisgando ou abesullando, nas novas instalacións da Casa do Patín, esa que foi no seu día honra e orgullo de Bouzas e alfaia da  arquitectura popular mariñeira e hoxe é, grazas aos arquitectos municipais, unha cousa fría e impersoal á que eu, na miña ignorancia, non lle acho moito sentido.

Ao señor Alcalde da cidade éncheselle a boca afirmando con esa fachenda tan súa que, xunto coa Casa Torre de Arines e Ceta, é a edificación máis antiga do termo municipal de Vigo. Cousa que está moi ben e eu nona vou poñer en cuestión pero que, para o meu entender, non é a razón que moveu a algunha xente de Bouzas a loitar pola súa recuperación. Nin tan sequera que nela vivira a tía Hermelinda que facía uns chourizos que daba xenio velos! A casa era un dos sinais de identidade da Vila, unha casa mariñeira viva, con catro moradas, espazo para as artes de pesca e os animais de curral, patio e un xardín florecido todo o ano. Pero como a todo ser vivo á casa e aos seus habitantes foron caéndolles os anos enriba e sen xente moza que a mantivera foise derramando silandeira ata a ruína, pola incuria duns e outros.

Un día, algún político cun pouco de coñecemento mais do que é habitual puxo a orella ás nosas protestas e decatouse do valor histórico que o que quedaba da construción aínda atesouraba. Pero, claro está!, non lle fixeron caso ningún. Pasaron os anos, moitos anos, e a corporación municipal actual decidiu investir preto de medio millón de euros na compra do solar e case que outros tantos para a súa adecuación a usos sociais, espazo de lectura, salón de actos e unha oficina municipal de proximidade.

E isto que veu, meu benquerido don Manoel, é o resultado de tan nobre empeño, que non fai falla ser arquitecto para opinar do resultado, non do que fai conta da parte técnica, da satisfacción desa necesidade que existía en Bouzas de ter un centro cultural e unha oficina do Concello onde facer xestións sen necesidade de desprazarse “a Vigo”, senón da parte artística, que non sei ben a quen lle escoitei que a arquitectura era resultado dun encontro entre o razoamento lóxico e a creación artística.

E, mire que lle digo, don Manoel! Que non son eu dos que abominan da reconstrución porque non quedou como estaba, porque dun xeito estaba cando se fixo e doutro cando engadíuselle a fachada, dun xeito cando meu pai era neno e o mar chegáballe as portas e doutro cando o era eu, pero o que si que me atrevo a esixir é que o resultado fora fermoso e toda a xente puidera recoñecer nela o espírito dun pobo para o que o mar non foi nunca unha fronteira.

Alegría ten o Demo,

que morreu un escribano,

a pluma e mailo tinteiro

quedan bailando o fandango.