O señor cura non baila ...

Mire que lle digo don Manoel! Di unha ben coñecida cántiga que “o señor cura non baila porque ten unha coroa...” ao que responde a freguesía entusiasmada: “baile señor cura, baile, que deus todo llo perdoa”. Non sei ben se a meirande parte dos que a cantan saben que unha coroa é, na primeira acepción do vocábulo do dicionario da RAG[1], “peza ornamental de forma circular, de distintos materiais, que se pon arredor da cabeza, xeralmente como sinal de honra, autoridade ou nobreza” a “Tonsura circular” […] da “parte superior e posterior da cabeza do home, de onde sae o pelo en distintas direccións”, e, por seguir coas definicións aclaratorias, tonsura no uso católico é “un círculo afeitado na coroa que serve para distinguir aos clérigos dos laicos”. Quer dicir, meu amigo, que a tal coroa do noso crego non é en modo algún signo da santidade do pater, senón simplemente que, por imperativo do «Ordinibus sacris III» do Catecismo romano, demostrativo do seu estado sacerdotal, e do seu compromiso de renuncia ao mundo e as súas vaidades e cousas semellantes; compromiso que o que está en tal estado de dignidade ten que renovar mensualmente cunha oportuna visita ao barbeiro.

Algúns escritores católicos afirman sen probas que o poidan acreditar, que tal costume foi introducida polo apóstolo Pedro, e que ven sendo a representación da coroa de espiñas que os tonsurados asumen no seu camiño de renunciacións que é o estado clerical. E digo eu, don Manoel, que tal será para os fillos dos ricos que toman voluntariamente tal estado, pero non para os fillos dos labregos probes, ou aínda das mancheas de viúvas dunha e outra caste, tan abondosas nesta nosa terra de emigración e naufraxios; que a nada renuncian eses fillos, con un pouco máis de luces que os seus irmáns, ao coller o camiño do seminario que non sexa a renuncia á fame e á ignorancia.

Dicía un opúsculo fascista que, despois do “Alza-miento” na España republicana as “hordas roxas” tivérona moi fácil con iso de recoñecer ao inimigo: bastaba con mirarlles a cabeza e xa! “Como camuflar o oco divino? Como tapar a conexión con Deus?”, preguntábase desesperado o redactor! Que tal afeitar toda a cabeza?, pregunto eu. Porque postos a agachar marcas distintivas é bastante máis doado que medre o pelo que o prepucio! E que me di, don Manoel, da beleza, harmonía e lirismo que ten o de chamarlle oco divino á tonsura? Porque para os que falamos en prosa, os prosaicos, o oco divino é cousa mais suxestiva que a coroa dun cura. E se polo buraco rapado na coroa se establece a conexión con Deus está claro que os calvos teñen con tan afamado e insigne personaxe unha conexión 5G!

E mire que lle digo, don Manoel! Que non andarei eu tan desnortado nesta miña hipótese da relación existente entre a calidade da conexión e o tamaño da tonsura cando na tonsura romana ou  coronal[2], a que deixa un círculo de cabelo ao redor da cabeza, durante a Idade Media o tamaño da  tonsura tendeu a aumentar por graos regulares segundo o rango do suxeito, desde  subdiácono a bispo.

Dúas cousas hai no mundo

Que eu non podo comprender;

os curas, o ir ó inferno

e os médicos, morrer.

---

[1] Poño o nome da Academia Galega da lingua en acrónimo para poder facerme a ilusión de que xa chegou a hora na que a R tradúzase por Republicana.

[2] Esta forma de tonsura, hexemónica en Italia, o reino franco, Inglaterra e España, é coñecida como a tonsura de San Pedro xa, segundo a lenda, foi a que levaba o Apóstolo. Outras formas de tonsura son a celta e a grega. A celta ou de San Xoán, presente nas illas británicas, difería da romana en que o círculo de cabelo ao redor da cabeza estaba roto, estando a parte da fronte afeitada; a grega ou de San Pablo, a da Igrexa ortodoxa, consistiu orixinalmente en afeitarse a fronte enteira.