De niños, infernos e poetas

Mire que lle digo, don Manoel! Fai anos lin nun diario a noticia de que un fato de poetas mais ou menos contestatarios, celebraran en Pontevedra un deses encontros, non sei se poéticos ou de poetas, a que tan afeccionados son algúns, ao abeiro dun epígrafe de sete estralos:

“Só a poesía nos pode sacar dos infernos que a intelixencia crea”

E ven isto a conto porque estes días volvín atopar esta frase curta colocada, non coma é de lei no encabezamento dunha obra, capítulo, parágrafo ou cousa semellante, senón nun comentario laudatorio nunha desas redes sociais que tanto aborrezo, malia ter tanto que lles agradecer.

E mire que lle digo don Manoel, que contando co seu permiso e fiado na súa paciencia que é coma a dun santo, desta volta non penso deixar pasar sen mais comentario tan perigoso sofisma. Porque detrás dunha premisa atractiva, o da poesía coma instrumento para mellorar o futuro, ou nas verbas do poeta sacarnos dos infernos, ven unha afirmación mais que discutible: que eses infernos son un produto da intelixencia, cando todo o mundo sabe que a intelixencia é soamente unha capacidade, e que outra cousa ben distinta é o resultado desa capacidade. Aínda mais: que coma ben di o refrán:

O que sabe onde está o niño ten o coñecemento, pero o que o colle ten o niño.

E vostede sabe, don Manoel, que eu gusto da poesía coma ás pitas do trigo. Mellor que ma lean de viva voz, que o que recita a poesía volve darlle vida. Ou aínda mellor que ma canten, que a poesía enténdese mellor cando se escoita coa música que leva no interno.

Así que, don Manoel, cante comigo aquela de Xosé Luís Rivas Cruz:

Melra, melriña, doce asubiar;

trás daquel valo; fuches pousar;

eu hei saber-e do teu neal.

Eu hei saber-e do teu neal.

Anque te agaches no silveiral,

anque me leves pra outro lugar;

eu hei sabere, do teu neal.

Eu hei saber-e do teu neal.

Non teñas medo, non hei roubar,

os paxariños que qués gardar,

quero sabere do teu neal.

Quero sabere do teu neal.

Biquiño rubio, lindo asubiar!,

dime ónde gardas o teu fogar.

Non teñas medo, non hei roubar,

nin os teus fillos, ni o teu cantar.