De adversarios e inimigos

Mire que lle digo don Manoel! Contan que nunha sesión do Parlamento británico, Sir Winston Churchill escoitou dicir a un correlixionario sinalando os bancos da oposición:

-   Eses son os nosos inimigos.

O veterano estadista inglés corrixiu ao seu compañeiro, pouco avezado nas sutilezas da política parlamentaria:

-    Equivócase meu señor. Os que están aí en fronte son os nosos adversarios. Os nosos inimigos están aquí atrás.

Ben sabía o vello raposo que as grandes inimizades, a malquerenza, a  xenreira, os verdadeiros odios, xorden entre os das mesmas siglas e baixo das mesmas bandeiras, e tanto dentro da bancada conservadora como da laborista, que os fratricidas teñen dúas mans! Aínda mais. Diría que dese caruncho hai moito mais no centeo da esquerda.

A historia da esquerda, don Manoel, é unha historia de desavinzas e enfrontamentos. Anarquistas contra marxistas; socialdemócratas contra comunistas; stalinistas contra  trotskistas. E todos contra todos dentro dos propios partidos. Como aquela chacota que faciamos cos trotskistas que dicía:

-          Que é un  trotskista?: Un partido.

-       Que son dous  trotskistas?: Un partido e unha corrente.

-       Que son tres  trotskistas?: Un partido, unha corrente e unha escisión.

Xa sei que parece un chiste pero nono é. Ten mais de verdade que de conto. Todas estas loitas fratricidas na procura da pureza de pensamento dan pulos á dereita de xeito que non lles fai falla ser honrados nin gobernar a prol dos que os votan. Chégalles con sinalar a nosa incapacidade para poñernos de acordo, a nosa teima de procurar as diferenzas antes que as afinidades, para que o electorado continúe a pensar que é mellor votar aos de sempre, que polo menos saben roubar como profesionais, non coma afeccionados! E nese beixarlle o cu a un defunto, encargarlle aos escaravellos que varran, escribir sentencias no aire e facer regos na auga vánsenos as forzas e non quedan folgos para as tarefas realmente importantes.

E mire que lle digo, don Manoel! Se non facemos algo por erradicar da nosa esencia ese cainismo cos compañeiros que non pensan exactamente coma nos, as veces ocultando coma o carrapato na lá os verdadeiros motivos da persecución do disidente, temos, non anos, séculos de longa travesía polo deserto, orgullosos da nosa pureza incontaminada, pero mais inútiles para a transformación da sociedade que un cribo para encher de auga unha bañeira.