Onde Fina coñece ao que sería o seu home.

Un deses domingos de baile, no alpendre que o Avelino tiña ao pe da súa casa de comidas con aloxamento no que convertera á súa vella taberna por mor dos moitos traballadores  que as obras do ferrocarril Pobra de Seabra/Ourense trouxeran ao pobo, non recordo moi ben causa, porqué ou razón, a hora do baile chegara, e o grupo de gaiteiros que o Fanchico contratara, coma o resto dos domingos para poñer coa súa música a gana de bailar, non daban chegado.

Ben puideramos ter collido as pandeiretas e facer, coma era tradición, bailar á xente coas nosas xotas, muiñeiras e agharrados, mais a chegada dos gaiteiros afixéranos mal, e xa ningunha de nos quería coller a primeira quenda de tocar mentres as demais bailaban, que coma di a copla:

Bailade nenas, bailade,

vai esta e non vai outra;

para tocar xa non podo,

para cantar estou rouca.

E polo si ou polo non ningunha das rapazas da aldea facía intención de colle-la pandeireta para abrir o baile, todas nos sen dar nin chío, mais caladas que os curas cando comen, e o bruar das protestas dos homes ia subindo de ton e de volume, e o Fanchico xa non sabía que facer da súa vida, temendo, con razón, que as cousas foran a mais, e a xente do ferrocarril pasara dos ditos aos feitos.

Entón, coma por encantamento, aparecen no estrado un home moi ben plantado, levando na man unha gaita distinta da nosa. Con il un rapaz cunha caixa militar coas colores da bandeira portuguesa, e un vellote cun bombo todo estragado. As miradas viran para eles e faise un certo silencio que lle permite dirixirse á xente nestes ou parecidos termos:

-          Gentes todas. Como os gaiteiros demoram mais tempo do que é conveniente para a integridade do local, se não vos parece ruim, vamos tocar algumas peças da nossa terra trasmontana, que esperamos que sejam do voso agrado.

E o gaiteiro da outra beira da raia, toca a gaita mirandesa e todos bailamos ao seu son, que as raias e fronteiras so existen no papel cando as xentes queren que así sexa, e non hai mellor xeito de facelas desaparecer que a música! E veña a xente a bailar unha peza tras doutra sen parar mentes de quen é o seu par, cal é a sua nazón ou condición, ata quedar derreados e suorosos, para ledicia do taberneiro que con tanto movemento nunca tanto viño vendeu!

Así foi, miña filla! Todos a bailar, e ele a tocar. Todos menos a túa nai, que aínda que acotío mais bailadora que unha buxaina, aquel bendito domingo poucas pezas botou, ben certo é que mais por mirar para o gaiteiro de ollos de mel, que polo son peculiar da gaita mirandesa

Para cantar e bailar

Eu son como a primavera,

pero para namorar

teño moi mala maneira.