Mire que lle digo do Manoel! Home
falador esbardalla a máis e mellor! Aínda que tampouco penso que moito
errara cando, van alá unhas semanas, afirmei que arestora, por mor das redes
sociais,
todo
o mundo pode ser,
se
lle peta,
novelista ou poeta,
Que poetas empeñados en darnos a roncha coas súas redondillas, quintillas, sextetos,
coplas de pé quebrado e aínda sonetos, sempre os houbo, e polo menos aos
actuais é moito máis doado escaparlles con ben, que a aqueles os tiñas que
escoitar mentres que estes cun gústame
teñen pitanza abondo para os seus egos; e que lupanda, amigo!, se pos nos
comentarios algunha frase laudatoria como fermoso
poema, emocionantes versos ou
belísimo traballo! Entón centola da ría, lacón con grelos e mel nas
filloas!
Quero supoñer, don Manoel, que no seu tempo sufriu estoico os embates dos
amigos que regresaban dunha viaxe cargados de fotos ou, o que a todas luces
(apagadas) é peor, de diapositivas. E o imaxino sentado na escuridade; ouvindo,
que non necesariamente escoitando, as minuciosas explicacións con que os
anfitrións adobiaban ás imaxes; así o figuro: impertérrito, sufrindo en
silencio, sen laiarse de que o vaso de viño que lle serviran estaba, fai xa longo
tempo, baleiro; e sen posibilidade de emborracharse para mitiga-lo sufrimento.
Pois xa ve: o de hoxe é moito máis levadío! Grazas ás redes sociais podes parar
cando queiras a mostra de fotos, a lectura do conto, relato, haiku, poema mínimo ou máximo, e encher
de novo a cunca; será do teu viño, pero hai agasallos que saen moi caros!
Non é que menosprece a poesía. Gusto dela como gusto dos viños; e sei
daquela como destes. Sei que viños me chiscan no padal, e sei dos poemas que me
chiscan a mente ou o corazón; ou os dous de vez. Admito sen desavinza que son
mais de rima e metro que de verso libre, que disque é o máis natural, máis
coloquial e menos convencional que o verso medido, máis semellante ao respirar,
ao ritmo cambiante da inspiración e expiración do poeta; pero se de ritmos
corporais falamos, teño que declarar a miña preferencia polo da sístole e a
diástole.
Esta epidemia de produción poética, que nos meus tempos estaba limitada aos
adolescentes coas gónadas a rebentar como castañas no medio da cinsa quente,
hoxe semella que é mais cousa de mulleres. Ou polo menos iso é o que dicían no
faro unhas raparigas que se chamaban a se mesmas as Ménades, ben é certo que sen moito coñecemento do
verdadeiro significado da palabra [1].
“Dás unha patada a unha árbore
e cáenche centos de autoras”, afirman sen clarexar moito os motivos que podían
ter as mencionadas autoras para estar subidas a unha árbore á espreita dunha
patada.
E mire que lle digo, don Manoel! Que venme agora ás mentes unha idea que
faime cambiar a cor da cara coma un polbo! Se cadra intentando arranxar as
miñas baballadas do pasado aínda metín o barco máis nas pedras, e que estaría
moito mellor calado como ben fan os curas cando comen.
Cando
fales fala baixo
que
a silveira ten oídos,
os
contos dos falapoucos
deben ser mais caladiños.
Ningún comentario:
Publicar un comentario