A miña mocidade, meu querido amigo! Onde vai ela! As veces penso que nona
tiven; outras que si a tiven, e que malgasteina en facer xusto o contrario do
que os meus pais e a xente que me quería me aconsellaban! Que fundín a miña
mocidade en perseguir luceiros de celofán, papaventos de colores e foguetes de
sete estralos coa pólvora mollada; canta enerxía desaproveitada en recorrer
camiños que non levaban a ningures! Cando boto agora a ollada atrás vexo unha
rapariga coa cabeza como unha esporta de grilos, moi pagada de se mesma, testana
como unha mula e máis indixesta que un bolo cru. Nada ao que as máis das
raparigas do meu tempo poidan sentirse alleas, nada que o tempo non cure!
Poucos recordos agradables teño do colexio de monxas no que os meus pais me
fixeron estudar o bacharelato. O mellor de todos eles a amizade con Margarida, a
filla dun médico e unha profesora de piano que chegaran a Vigo procedentes de Toulouse, a capital do Languedoc na que pasaran varios anos. Margarida
chegou co seu encantador acento francés e o seu recendo a violetas comezado xa
o sexto curso e a sorte quixo que viñera a aniñar no meu pupitre.
Margarida era todo o
que eu sempre soñara ser, e tiña todo o que eu quixera ter: clase, encanto,
educación … e uns pais de boa familia, cos seus estudios e que falaban, ademais
do francés, un castelán tan perfecto como se o estiveran a ler nun libro. Mentres
eu tiña que apandar coa vergonza de ter uns pais dunha aldea perdida na montaña, sen tan sequera estudios primarios, e que non falaban máis que unha
lingua, que daquela non era nin tal senón un xeito de falar que soamente usaban
os obreiros e mariñeiros que viñan á taberna.
Margarida a andar, a
moverme con graza, a coller os cubertos, a dicir por favor e grazas; ensinoume
a prescindir da xoiería de novas ricas coas que a miña nai gustáballe adornarme
e a deixar de lado os vestidos demasiado rechamantes. "Viste vulgar e
só verán o vestido; viste elegante e verán á muller”, repetía sempre, engadindo
con modestia exquisita que a frase non era súa. Os días que me invitaba á súa
casa eran para min os máis felices da miña mocidade. Encerradas na súa
habitación pasabamos as horas probándonos roupa, poñendo zapatos de tacos, e
pintándonos os ollos e a cara a unha á outra. E logo, aquelas tardes de
invernía nas que a criada servía o chocolate con churros na sala de estar, e ao
remate a nai de Margarida nos tocaba no piano algunhas pezas que para min eran
como o canto dos anxos!
Margarida e máis eu falábamos de todo; tamén de homes; de homes e de sexo,
porque, ás avesas que a miña nai, a súa contáralle polo miúdo os trocos que o seu
corpo e o seu carácter ían sufrir dende a primeira regra. E de que xeito os
tiña que xestionar coa maior cordura, prudencia e sensatez posible, aínda que
xa se sabe que nesas idades non é moita. Especialmente no meu caso! Que unha
das miñas diversión favoritas era a de xogar cos desexos dos homes e logo
contarllo a Margarida para rirnos ás dúas coma tolitates! Como o axudar na
taberna non era moi divertido cumpría procurar algún enredo para rachar a
monotonía; e un dos meus era o de debruzarme riba das mesas dos clientes para
limpar o mármore, coa camisa un pouco máis aberta do debido e comprobar como
aos que estaban alí sentados se lles afogaban os ollos nas profundidades do meu
escote.
De todos eles o único que retiraba os ollos arroibado de vergoña era o Ernesto,
un rapaz novo pero pouco agraciado, nin alto nin baixo pero un pouco cotrolo de
corpo, mesquiño de pelo aínda que sen chegar a careco; unhas mans suorentas e
un bigote daqueles tan en boga neses tempos completaban o retrato. Debo dicir
que eu tiña a Ernesto en bo aprecio e consideración; polo menos ata o momento
no que os meus pais empezaron a pensar que non sería mal casamento e intentar
metermo polos ollos. Así que, coa irreflexión propia da nosa idade e condición,
parecía que os tempos eran chegados de facer algunha barrabasada.
Aquel ano, grazas en gran medida a Margarida, aprobei o sexto curso e a súa
reválida cunha notas moi satisfactorias, grazas ás que puiden convencer aos meus
pais que me deixaran matricularme coa miña amiga no “preu”. O novo curso trouxo
moitas novidades: novo colexio e en verbas de Margarida “novas lilas purpúreas
nos xardíns do Náutico”. Un sábado, pouco despois do comezo do novo curso, no
baile do Náutico coñecín a Ricardo, un gardamariña moi novo e moi guapo, co que
casaría uns anos despois.
Collín
a lancha en Marín,
fun
desembarcar á Vigo;
non
me sigas as pasadas,
que non me caso contigo.
Ningún comentario:
Publicar un comentario