As mocidades da Sefa (4).

Ben sei, meu querido amigo que toca rematar aquilo que tiven a ousadía de iniciar! Que aínda que moito me custe falar desta etapa da miña vida has de volver ó pasado como o can volve ao trousado, e non quero que o meu conto sexa como o de santa ana, que empeza ben e nunca acaba.

Creo que xa lle dixera que os pais de Ricardo eran xente de cartos e moi ben relacionada cos círculos militares mais achegados ao Caudillo. E foi grazas a unha destas amizades, o almirante Nieto Antúnez que era do Ferrol e ao que viñan de nomear Ministro de Mariña, polo que Ricardo puido quedar canda súa nai, destinado ao Cuartel Xeral da Armada, traballando, se é que o que alí facían se pode chamar traballo, a poucos metros da casa dos seus pais no Paseo do Prado de Madrid.

Estes primeiros meses de matrimonio os vivín como nun sono. Ricardo, lonxe da mala influencia de René, estaba encantador, cariñoso e atento, e a súa familia me acollera como a unha filla máis, presumindo do bo casamento que fixera o seu fillo cunha rapaza tan guapa, culta e educada “que no parece hija de sus padres!” como lles escoitara dicir aos meus sogros un día que pensaron que nonos sentía falar. O certo é que os visitabamos a cotío, e que eles gozaban presumindo diante das súas mellores amizades do novo estado do seu Ricardo, que tantos anoxos lles dera no pasado co seu aloucado comportamento. Teño que recoñecer que ao principio eu quedaba un pouco pampa co luxo e boato destas reunións da alta sociedade madrileña, pero non tardei moito en decatarme de que en canto rascabas un pouco no ouropel co que se disfrazaban, deseguida percibías que todo en eles era pose e fachada, que no fondo eran como os sepulcros branqueados dos que nos falaba o Padre Parada, que por fóra locen fermosos, pero que por dentro están cheos de ósos de mortos e de toda inmundicia.

Un malfadado día escoite nunha daquelas reunións unha conversa que oxalá que nunca escoitara; algo que foi para min como un xerro de auga fría e que me fixo entender de súpeto moitas cousas nas que, ata daquela, non reparara.

-          ¿Sabes que veo a tu hijo estupendamente? Desde que se casó es una persona distinta –dicía dona Marina, unha muller moi santeira esposa dun Capitán de fragata do Ministerio.

-          Tienes toda la razón. La verdad es que Sefa ha sido para nosotros como una bendición.

-          ¡Mucho rezamos pidiendo a San Judas Tadeo que encontrara alguna buena chica que lo reformara!

-          ¡Pues ya ves! Ahí lo tienes: enamorado como un tonto de una galleguiña melosa que consiguió lo que parecía imposible. Alejarlo de la mala influencia de su amigo René.

-          ¡Pues habrá que ponerle una vela al santo patrón de las gallegas, porque no quisiera para ti lo de la pobre madre de René! ¡Qué escándalo! ¡Que llegue el Jefe de día y encuentre al oficial de guardia desnudo en la cama con un marinero!

Eu que viña polo corredor toda cargada co xogo de te e as pastas, ao escoitar isto peguei un abalón que un pouco máis e vai toda a louza a parar ao chan.

-          ¡Mujer! ¡Qué susto me has dado! Es que te mueves como un fantasma, ¡que no se te oye venir!

O do pantasma seguro que era pola color que se me quedara na cara ao escoitar a conversa. Cando marcharon as visitas a miña sogra colleume as mans e mirándome de fite aos ollos preguntoume se non sabía nada do de René.

-          Nada! –contesteille eu.

-     ¡No temas! ¡Ya pasó todo! Ahora lo que tenéis que hacer es darme un nietecito y todo será maravilloso de nuevo!

Pero a miña probe sogra Amalia equivocábase. Para o seu cativo entender os problemas eran como o lixo, que se lle pasa a vasoira e desaparecen, que, como no caso do René, retirando a porcallada de diante esvaécese o perigo, cando máis certo é que as conciencias sonche como os trapos vellos que o remendas por unha fenda e esgaza por outra parte. Aquela noite caeume a primeira labazada pola máis nimia das desavinzas. E decontado o arrepentimento, as escusas, as promesas, os xuramentos e os agasallos. E volta a roda da violencia ao seu punto de partida. A seguinte malleira que recordo foi un día ao chegar a casa despois dunha festa no Ministerio.

-          Xa te chegou de coquetear cuns e con outros, non si? –espétame nada máis abri-la porta.

-          Coquetear, Ricardo? –pregunteille eu. –Soamente estiven a falar cos teus compañeiros, que logo dis que son unha túzara que non falo con ninguén.

-         Non sexas cínica, que ben che vin movendo o cu e inclinándote para adiante para que che miraran as tetas!

Eu porfío e me cae a primeira ostia. Lle insulto e me cae a segunda. E logo un rosario delas, xa sen control, e cando me tiro ao chan, patadas no ventre e na cabeza, procurando facer dano. E cando o ataque de ira remata tírase ao chan canda min, abrázame e bícame chorando e pedindo perdón, nono quixen facer, etc. E eu como unha imbécil que era daquela penso que os golpes son parte do sufrimento que eu lle provoco co meu descaro, que son eu a que anda provocando aos homes coa miña falla de recato, e que a súa reacción é normal nunha persoa que está tan namorada de min, e que teño que facer algo para non provocar a súa xusta ira. Xa ve, meu amigo! Que retorcida pode chegar a ser a mente da vítima que é quen de admirar ao seu verdugo!

Pero o mundo é coma un pano de man e un primeiro venres de mes que ía camiño da igrexa do Jesús de Medinaceli a bicar a imaxe e levar, como é costume, non sei se fabas, garavanzos ou lentellas, case que dou de fociños coa miña amiga Margarida que viña canda un grupo de amigas.

-          Sefa! –dime, colléndome polos ombreiros para verme a cara detrás do veo. –Que alegría mais inesperada! Vives por aquí?

-          Vivo! Mellor dito: vivimos, Ricardo e máis eu, moi preto de aquí; mira, douche a miña tarxeta de visita. Pero dime: que fas en Madrid?

-          Perdoa, non tiña a túa dirección e non tiven oportunidade de dicircho! Estudio na Complutense! Mira que te presente ás miñas compañeiras de Facultade: esta é Sefa, a miña mellor amiga.

Aquel encontro con Margarida espertoume do pesadelo de “non vida” na que eu mesma me enterrara. Que facía eu levando legumes e bicando a un pau? Que facía eu tan lonxe do meu mar de Bouzas, e do solpor sobre as Cíes? Que facía eu aturando os gritos os desprezos e a violencia dun home que me anulaba como persoa? Así que armeime de valor e na primeira oportunidade, aproveitando unha comida familiar soltei a bomba.

-          Me voy a matricular en la Complutense. Quiero hacer Geografía e Historia.

-          ¿Y para que quieres estudiar? ¿No tienes en casa todo lo que necesitas? –Contestou Ricardo cheo de rabia contida.

-    Quiero estudiar; saber más del mundo en que vivimos, comprender como llegamos hasta aquí como sociedad, saber lo que pasó y por qué pasó.

-   ¡Pasó lo que tenía que pasar! ¡Que un grupo de españoles de bien decidimos impedir que el comunismo se adueñara de nuestra patria! ¡Además, la universidad de hoy es un nido de rojos! –Argumenta don Ricardo, pai.

-      ¿Y si te quedas embarazada? –Añade doña Amalia –Tendrías que dejar la Universidad para cuidar al niño.

-      ¡Tranquila doña Amalia! Tiene mi palabra de que si me quedo embarazada dejo la Universidad.

Alí acabou a conversa na casa dos meus sogros. Non tal na nosa casa, onde nada máis traspasar o seu limiar Ricardo obstinouse en continuala, tentando crebar a miña decisión, primeiro con boas palabras e conforme ía comprobando que tódolos seus argumentos e tódalas súas ordes estrelábanse nas miñas firmezas, recorrendo ao método habitual; as ameazas e gritos; as couces a cadeiras e mobles; o lanzamento contra as paredes das figuriñas e adornos ao seu alcance; e, decontado e inevitablemente, as labazadas, os intentos de estrangulamento, as patadas, e o repertorio completo de humillacións. Todo igual que as outras ocasións, salvo que desta fóiselle un pouco a man e espertei no hospital Gómez Ulla coa cabeza escacholada. Aínda estaba a espertar da anestesia cando vexo entrar a Margarida na habitación.

-          Sefiña! Que pasou, miña rula!

-          Caín polas escaleiras.

-          Dime a verdade! As escaleiras polas que caíches teñen nome …

-          Non tal! Caín e morra o conto!

Recordo vivamente a escena: Margarida e máis eu collidas das mans a falar cando entra o Ricardo. Margarida érguese da cadeira e vai a por el:

-          Es un monstro, un animal! Non se pega a quen se quere!

Ricardo non da chío. Dálle as costas a Margarida e marcha da habitación, pero antes bota riba de min unha ollada tan cargada de odio que xéame o sangue nas veas. Aquela noite o terror non me deixa durmir. Cada vez que a canseira vence a miña vontade de vixilia soño que Ricardo achégase a min e tenta estrangularme. Pola mañá cedo a natureza vence ao pavor e durmo ata ben entrada a tarde. E ao espertar alí están os ollos de Margarida a acariñarme.

-          Mira ti que non querían deixarme entrar! Que se era familia túa, que se non era! Ide pro carallo, lle tiven que dicir!

-          E que pasou?

-          Que o da porta era galego!

Rimos coma tolas. Como ríamos antes, cando a vida aínda non me golpeara a alma co seu rigor. Pasaron os días e Margarida non saía do meu lado.

-          Que non tes nada mellor que facer? –dicíalle  eu, pensando que estaba deixando as aulas por me coidar.

-          Ter, teño moitas cousas; cousas mellores non! –contestaba ela.

Pero eu sabía que aquilo tiña data de caducidade. Que xa estaba mellor e ían darme a alta; e tería que volver canda Ricardo. Cando cheguei a casa tiña ao meu pai, o Farruco, aquel que alcumaban o Mincha, agardando na porta.

-          Colle unha maleta e mete dentro so o que sexa teu –ordenou con rexa voz.

Meu pai, vostede ben o coñece meu querido amigo, é pequeno e non moi forte; Ricardo sacáballe case que medio metro de alto e outro tanto de ancho, pero non de home. Meu pai é moito, moito home! E eu collo unha maleta pequena, moi pequena, e boto dentro o pouco daquela casa que quero levar comigo. Collo ao meu pai de ganchete e saio pola porta sen mirar atrás.

A meniña xa non chora

Ten canda ela ao seu pai

Que ven levala á súa terra

Que ha de librarlle do mal.