domingo, 9 de xuño de 2019

As mocidades da Sefa (1)



Mire que lle digo, don Manoel! Ben atina ao dar por suposto que tamén a nosa querida Sefa fixo algo máis na vida que servir viños na taberna dos seus pais. Que se nos ires e vires do Farruco e Fina tívenlle entretido unha chea de tempo, nada lle contei da vida e andainas da nosa cantineira de corpo belido, á que tan ben lle acaía a Cantiga de amigo de Don Dinís:

De que morredes, filla, a do corpo belido?
Madre, morro de amores que me deu meu amigo
Alba é, vai lixeiro!
De que morredes, filla, a do corpo louçano?
Madre, morro de amores que me deu meu amado
Alba é, vai lixeiro!
Madre, morro de amores que me deu meu amigo
cando vexo esa cinta que por seu amor cingo
Alba é, vai lixeiro!
Madre, morro de amores que me deu meu amado
cando vexo esa cinta que por seu amor trago
Alba é, vai lixeiro!

Pero non adiantemos acontecementos, que o dos amores ven na nosa narración un pouco máis adiante. Déixeme que polo de agora lle conte como a Fina e o Farruco, como tantos outros pequenos comerciantes da súa época, empeñaron tódolos seus cartos e enerxías na procura do ascenso social da súa filla; a cobiza porque foran na vida “moito máis que eles”, foi o afán de moitos dos que conseguiran saír con algún ben da guerra de España. E o primeiro banzo na escada de ascenso de condición social era abandonar o galego, a lingua dos seus, unha lingua de brutos e incultos, polo castelán, que eles chamaban español, e nesta teima andaban no seu afán diario na taberna dirixíndose a ela, invariablemente, no que eles pensaban que era castelán, e mantendo o galego na súa relación entre os dous e cos clientes.

E se o abandono da fala era o primeiro chanzo, a educación nun colexio de pago, en troques dunha escola pública, era o segundo. E xa enguedellados na caza e captura dun bo partido co que agatuñar pola escada social, como remate da faena, ingresar á rapariga a golpe de cartos nunha Sociedade de moita aparencia, como por exemplo o Real Club Náutico de Vigo, que facía pouco que inaugurara o seu flamante edificio social nas Avenidas, o mellor caladoiro de bos partidos, ateigado como estaba de Cabaleiros Aspirantes a gardamariña, fillos das grandes familias da pesca, da conserva ou a construción naval e aínda funcionarios públicos en idade de merecer.

En idade de merecer estaba un dos protagonistas da nosa historia, o noso Ernesto Tomás, un cliente habitual da taberna do Mincha, funcionario de Aduanas que, como don Quixote, viñera dun lugar da Mancha de cuxo nome, neste caso, non podo acordarme. Ernesto Tomás era un bo rapaz, risoño e conversador, que aturaba de bo lecer as brincadeiras que algún fregués da nosa confraría do monterrei, un que estivera emigrado en Bos Aires, facía co seu nome transformándoo nunha pregunta con acento do Río da Prata: Ernesto, tomás? Tomamos! –respondía Ernesto, invitando con tal motivo a unha rolda aos presentes. O certo é que Ernesto fixera boas migas coa xente, e aínda intentaba ceibar, con mais entusiasmo que acerto, algunhas expresións en galego canto estaba cos amigos comendo e bebendo a embute coma abades. E teño para min que a ninguén enganaba acerca das verdadeiras razóns polas qué, tendo boas tascas no Berbés, moito máis preto do seu choio, viña en canto cadraba á taberna do Mincha, que ten bo é viño e boa cociña, pero tamén unha fermosa cociñeira da que o noso rapaz quedara máis namorado que un ollomol.

Pero, o que son as cousas, don Manoel! Máis inútil que botar auga no mar e poñer olliños de carneiro degolado a quen está ollando para outras leiras. Por moitas virtudes que Ernesto tivera, por moi bo partido que o mozo fora, a Sefa estaba daquela moito mais atenta á outro tipo de pantalóns dos que heille de falar en canto que ocasión sexa propicia como pera madura na boca dun larpeiro.

O da guerreira de palas,
ó do pantalón de corte;
quere falar coas mozas,
e aínda non ten bigote!

Ningún comentario:

Publicar un comentario