Mire que lle digo, don Manoel! Ben atina ao dar por suposto que tamén a
nosa querida Sefa fixo algo máis na vida que servir viños na taberna dos seus
pais. Que se nos ires e vires do Farruco e Fina tívenlle entretido unha chea de
tempo, nada lle contei da vida e andainas da nosa cantineira de corpo belido, á
que tan ben lle acaía a Cantiga de amigo de Don Dinís:
De
que morredes, filla, a do corpo belido?
Madre,
morro de amores que me deu meu amigo
Alba é, vai lixeiro!
De
que morredes, filla, a do corpo louçano?
Madre,
morro de amores que me deu meu amado
Alba é, vai lixeiro!
Madre,
morro de amores que me deu meu amigo
cando
vexo esa cinta que por seu amor cingo
Alba é, vai lixeiro!
Madre,
morro de amores que me deu meu amado
cando
vexo esa cinta que por seu amor trago
Alba é, vai lixeiro!
Pero non adiantemos acontecementos, que o dos amores ven na nosa narración un
pouco máis adiante. Déixeme que polo de agora lle conte como a Fina e o Farruco,
como tantos outros pequenos comerciantes da súa época, empeñaron tódolos seus cartos
e enerxías na procura do ascenso social da súa filla; a cobiza porque foran na
vida “moito máis que eles”, foi o afán de moitos dos que conseguiran saír con algún
ben da guerra de España. E o primeiro banzo na escada de ascenso de condición
social era abandonar o galego, a lingua dos seus, unha lingua de brutos e
incultos, polo castelán, que eles chamaban español, e nesta teima andaban no
seu afán diario na taberna dirixíndose a ela, invariablemente, no que eles
pensaban que era castelán, e mantendo o galego na súa relación entre os dous e
cos clientes.
E se o abandono da fala era o primeiro chanzo, a educación nun colexio de
pago, en troques dunha escola pública, era o segundo. E xa enguedellados na
caza e captura dun bo partido co que agatuñar pola escada social, como remate
da faena, ingresar á rapariga a golpe de cartos nunha Sociedade de moita
aparencia, como por exemplo o Real Club Náutico de Vigo, que facía pouco que
inaugurara o seu flamante edificio social nas Avenidas, o mellor caladoiro de
bos partidos, ateigado como estaba de Cabaleiros Aspirantes a gardamariña,
fillos das grandes familias da pesca, da conserva ou a construción naval e
aínda funcionarios públicos en idade de merecer.
En idade de merecer estaba un dos protagonistas da nosa historia, o noso Ernesto
Tomás, un cliente habitual da taberna do Mincha, funcionario de Aduanas que,
como don Quixote, viñera dun lugar da Mancha de cuxo nome, neste caso, non podo
acordarme. Ernesto Tomás era un bo rapaz, risoño e conversador, que aturaba de
bo lecer as brincadeiras que algún fregués da nosa confraría do monterrei, un que
estivera emigrado en Bos Aires, facía co seu nome transformándoo nunha pregunta
con acento do Río da Prata: Ernesto,
tomás? Tomamos! –respondía
Ernesto, invitando con tal motivo a unha rolda aos presentes. O certo é que
Ernesto fixera boas migas coa xente, e aínda intentaba ceibar, con mais
entusiasmo que acerto, algunhas expresións en galego canto estaba cos amigos comendo
e bebendo a embute coma abades. E teño para min que a ninguén enganaba acerca
das verdadeiras razóns polas qué, tendo boas tascas no Berbés, moito máis preto
do seu choio, viña en canto cadraba á taberna do Mincha, que ten bo é viño e
boa cociña, pero tamén unha fermosa cociñeira da que o noso rapaz quedara máis
namorado que un ollomol.
Pero, o que son as cousas, don Manoel! Máis inútil que botar auga no mar e
poñer olliños de carneiro degolado a quen está ollando para outras leiras. Por moitas
virtudes que Ernesto tivera, por moi bo partido que o mozo fora, a Sefa estaba daquela
moito mais atenta á outro tipo de pantalóns dos que heille de falar en canto que
ocasión sexa propicia como pera madura na boca dun larpeiro.
O
da guerreira de palas,
ó
do pantalón de corte;
quere
falar coas mozas,
e
aínda non ten bigote!
Ningún comentario:
Publicar un comentario