Mire que lle digo, don Manoel! Que ben me soubo que na súa visita de onte á
taberna do Mincha trouxera, collido de ganchete, ao seu amigo don Antonio. Teño
que engadir que non sen tempo, que xa tiña eu gana de ter diante dos ollos á
tan boa persoa que ata foi quen de dicir en público, na presentación do noso
libro en Andel, tan fermosas palabras que gardo como o máis prezado dos
tesouros! Que teño para min que o seu amigo é home de amplos afectos, grandes
como o mar que tanto ama, porque nun dicir amén sentinme incluído neses
aprecios!
O certo é que a súa visita con don Antonio veume moi oportunamente, como forca
en pescozo de curial, que dicían no meu tempo. Dese xeito tiven momento, lugar
e ocasión para escoitar un pouco máis e falar un pouco menos do que en min é abendoito,
que non todo vai a ser estar na horta e non ver as verzas, e o falar menos a
ninguén lle fixo mal, que non hai mellor palabra que a que está por dicir e cada
quén é dono dos seus silencios e escravo das súas palabras; ou era ás avesas? Que
xa sei don Manoel que moitas veces ten que ter comigo máis paciencia que un
pescador de cana, que emprego dez minutos en explicar que voume quedar máis
calado cunha nécora, e ao fin acaba vostede coma o negro do sermón: coa cabeza
quente e os pés fríos.
Respondendo ás miñas indagacións relatounos don Antonio os avatares do seu
camiño cara ao coñecemento, a traveso da poesía, aguilloado pola ansia de
liberdade e pola necesidade de esborranchar os seus diaños persoais. Falounos dos
seus primeiros poemas, poemas de ferro chamoulles, de ferro oxidado pola
realidade diría eu, pola brétema da imposibilidade de loitar contra da mediocridade,
dos seus anos de loita abafado pola moita carraxe, e a procura constante de respostas
as máis sinxelas das preguntas. Foron anos de poesía case que vomitada ata
chegares, digo eu se a través dos seus indispensables Dylan, Aute e Paco Ibáñez,
a esoutra poesía tan cantable, tan chea de musicalidade e ritmo, tan achegada
ás coplas populares, como a do Poemar o
mar, o libro co que agasalloume.
Poemar o mar! Pouca cousa! Ben sei que don Antonio é,
non coma min un home que traballa no mar, senón un home de mar, como unha
especie de Teseo, fillo de Poseidón, que toma do mar a forza da súa
inspiración. Ben podía vostede don Manoel ir a nadar canda el, a ver se
formaban un círculo filosófico como os da Grecia antiga. En troques da escola peripatética
de Aristóteles na que, segundo a tradición, o mestre paseaba cos seus discípulos,
reflexionando sobre a vida, sería a escola nadadorética!
Sabía don Antonio onde aparecera o cadavre do meu pai? Supoño que non, e
que o seu relato encol da praia das fontes xurdiu sen máis, como unha desas que
moitos chaman casualidades e outros coincidencias astrais. Dende agora farei
coma el e chamarei á praia das Fontes praia dos Homes Pequeniños, como cando el
era cativo e ollaba dende o cantil aos bañistas, aínda sen coñecemento abondo
como para saber relacionar a distancia co tamaño.
E mire que lle digo, don Manoel! Me dixeran que don Antonio escribía
literatura infantil e agora podo acreditar con coñecemento abondo que tal cousa
é tan falsa como que están a chover xoubas; para o meu entender literatura
infantil é aquela que trata aos lectores coma a descerebrados e non aquela, como
a de don Antonio, que pode ser apreciada por lectores de calquera idade. Eu non
lle son poeta pero de cantar sei un cento
e máis unha saquetiña, e aínda que non me tire da lingua desátolle a baraciña:
Arma
vela, arma vela,
mariñeiriño
do mare;
arma
vela, arma vela
que
ben á sabes armare.
Ningún comentario:
Publicar un comentario