Novas escolas filosóficas.

Mire que lle digo don Manoel! Que xa que anda vostede encerellado inventando novas escolas filosóficas, nantronte a nadadorística coma variante da peripatética, hoxe quero poñer eu o meu tixolo para construír tan magno edificio, engadindo a variante etílica na ben recoñecida escola tabernaria.

Ven isto a que onte, cando andaba na procura da letra dunha vella canción mariñeira atopei unha versión sorprendente, de principio prometedor e de final de escachizar a rir, que xa sabe vostede que as veces vai un a por croques e volta con ameixas! A cántiga en cuestión leva por título “Polo río abaixo vai meu amor”, aínda que outros a coñecen por “Viño de Betanzos”, e no vídeo é interpretada riba da ponte dun río, non sei se Mendo ou Mandeo, por un nutrido grupo musical; rematada a execución, no sentido da brincadeira de don Alejo [1], o vocalista, nun intre de lirismo apaixonado, alza o seu vaso para brindar:

-          Que viva o viño de Betanzos! –invoca o oficiante.

-          Si, si, que viva, que viva! –responde a afervoada parroquia alzando o vaso de morapio.

-          Que para vivir así –afirma, moi foncho e pagado de se mesmo, o vocalista –é mellor non morrer nunca!

Para engadir de contado a reflexión na mellor tradición da recén fundada escola etílica:

-          Que dicía o noso amigo Alvarito que en paz descanse!

---

Nota [1]: Para aqueles que non tivesen o privilexio de escoitarllo referir, fago un pequeno resumo do conto aludido, subliñando que contado por el é moito mellor. Isto vai dun rapaz que estudaba piano é dun pai empeñado en que don Alejo escoitara tocar ao seu cativo. Ao finalizar a interpretación o pai pregúntalle cheo de fachenda:

-          Mestre, que lle parece a execución?

-          Home … A execución un pouco excesiva de máis; pero unhas boas ostias non lle digo eu que non!