Mire que lle digo, don Manoel! Xa se sabe que o xeito quere maña, a rapeta quere seca e o bou quere ocasión! Eu na
rapeta nunca andara, pero ben certo era que pouca semellanza había entre ás
dúas artes! Por non falar do meu traballo nunha e outra! Eu dábame maña coas
máquinas e aínda que daquela a calidade dos materiais era ben ruín, en poucas
ocasión tivemos que volver a porto a reparar minucias. Outra cousa era cando chegabamos
a Bouzas metendo auga polos embornais da cantidade de peixe que viña nas
bodegas … e a cantidade de cemento tapando a vías de auga! Toda a máquina
amañada con arames, as bombas de sentina atrapalladas con recortes de pneumáticos,
máis da metade das lámpadas fundidas e cento e mil chambonadas máis.
As máis destas reparacións se encargaban a talleres de Bouzas, coa
excepción das máquinas eléctricas de continua, xeradores e máquina de pesca que
non había outra que levalos ao taller que o Anchoa tiña nos soportais do
Berbés, que como din os ebanistas machadazos
nas alturas parecen molduras. Nun destes talleres, creo que o que estaba na
Praza da Fonte Nova, ao que encargábamos as pequenas reparacións, traballaba de
aprendiz un rapaz escuálido ao que chamaban o Chaleco. O Chaleco gañara o seu
alcume por mor da moita roupa vella que poñía enriba para tirar o frío dos osos,
roupas ás que, como eran de talla moito máis grande que á que lle axeitaba, cortáballe
as mangas para traballar, co que, como diría a miña nai, quedábanlle a roupa como
para amasar. Aínda que os mariñeiros o mazaran a brincas e boureos o traballo
do Chaleco era moito máis importante que o tirar dunha carrilana con rodas de
caixas de bolas. Era a cara e os ollos do taller, o comercial que coa súa
simpatía e bo facer acadaba que o traballo fora ao taller onde traballaba e non
ao da competencia.
No mesmo oficio que o Chaleco en Bouzas, aínda que con menos necesidade e menos
graza, andaba no Berbés o Pepe, o sobriño do Anchoa. O Pepe era un rapaz moi espelido
pero pouco amigo de estudar ao que os seus pais castigaran a traballar no taller
do tío por ter abandonados os seus estudos. Non necesitou moito tempo para
amosarlle aos seus proxenitores que o que fixeran como castigo para facerlle
retomar os estudos deu un resultado distinto ao agardado.
O
meu fillo Pepe
como
é tan agudo
tomaba
as medidas
con un garabullo.
Cos anos o sobriño do Anchoa chegou a ser un dos capitáns da industria de
Vigo, por méritos propios e esforzo, en opinión de moitos, e porque hai algúns que
teñen na vida máis sorte que a chuvia que cae de pé e corre deitada, na de
outros. Eu, don Manoel, non hei de darlle a razón nin a uns nin a outros;
soamente recoller dúas anécdotas que na miña opinión din do personaxe moito
máis cunha tese de doutoramento.
Luns 4 de marzo de 1996; o PP de José María Aznar gaña as eleccións xerais
en España. O noso home anda polo taller revisando os traballos. Un operario achégaselle
para facerlle ás beiras.
- Don
José, gañaron os seus!
- Non teñas medo Faneca! “Os meus” sempre son os que gañan.
Anos oitenta. Reunión das forzas vivas da cidade. Un concelleiro, daquela
do PSOE, disque o pai do viguismo, achégase
ao noso home con ánimo de rememorar vellos tempos.
-
Pepe!
Canto me acordo de cando andabas polo Berbés tirando dunha carrilana cargada cunha
dínamo para reparar no taller do teu tío!
-
Certo!
Eu coa carrilana e ti co gancho a roubar pescadas das patelas dos demais!
Ningún comentario:
Publicar un comentario