Sen noticias do Tiniño.

Mire que lle digo don Manoel! O certo é que non! Non sei do Tiniño moito máis do que me quixo contar naquela carta que agachara debaixo da veste da gaita do Marcial que me deixara de agasallo, e que don Antón Corral atopara anos despois, cando xa xubilado me deu por intentar aprender tocar a gaita. A que terras, tan lonxe e tan preto del como dicía na carta, lle chamaba a vida con tal claridade, nunca o souben, pero o acubillo no meu peito que pedía o tivo e o terá mentres teña aire o meu fol. Quédame o conforto do forte abrazo onde esvaecera coma un mal soño todo o enfado que nos separaba a derradeira vez que nos vimos.

- Estarás aquí cando volva? –recordo preguntarlle.

- Non o sei, meu. Penso que me quedan cousas por facer lonxe de acó —respondeume

Ese día o Averomar mudou o rumbo da súa vida. Como eu un día deixara atrás a Andoriña para embarcarme nos bous que ían ao Gran Sol. Non polo feito de que o meu avó fora máis rosmón que un abesouro, máis áspero que un sanmartiño e máis túzaro que un toxo, que eu pasei na dorna xeiteira algúns dos mellores momentos da miña vida, e nada me confortaba máis naqueles escuros anos de chumbo da posguerra que deixar afogarse no ronsel da dorna a gris e cincenta realidade, e que arredor de nos non houbera máis que a inmensidade do mar, ese mar que sabes que se pode te mata, pero que sempre ven avisando por diante! Mudan os tempos e na súa mudanza torcen as vontades! Ata a Andoriña veuse afectada pola mingua dos recursos pesqueiros e o quiñón de cada mariñeiro era cada vez máis minguado. Mellor que marche un mozo coma eu, que pode atopar traballo doadamente, que un vello mariñeiro con poucas habilidades!

Morran os explotadores,

e viva a mariñería!

Que nos querían levar

o peixe das nosas rías

E logo é cando ese deus da casualidade no que tampouco creo xunta a un acordeonista e un gaiteiro no barco de Cangas, e o Berto, o fillo do probe Eloi, dille ao Tino que un amigo do seu pai anda embarcado nun pesqueiro que vai faenar ao Gran Sol, e que nesas alturas terá mar a fartar! E pouco tempo despois o máquina, que son eu, e o gaiteiro do mar, o Averomar, xúntanse na cuberta dun bou do gran linguado para procurar nas estrelas respostas a preguntas que aniñaban no máis fondo de nos.

Vaite pra casa meniño

deixa a gaita no lugar,

que tes as cabras no monte

e as leiras por sachar.