Mire que lle digo don Manoel! Seica morreu hoxe don Carlos Álvarez, o grandísimo poeta comunista.
Non don Manoel. Non tiven a sorte de coñecelo máis que nos seus versos,
pero sei por outras persoas de toda a miña confianza, que tiveron máis fortuna
que eu que era aínda máis grande que os seus poemas.
Non don Manoel, non tema. Non vou facer unha oda fúnebre ao uso. Soamente
quero recitar hoxe e agora, nesta taberna nosa que tan pouca poesía escoita, unha
estrofa do seu “Autorretrato machadiano” no que fai referencia ao seu
pai, un capitán da Garda de Asalto fusilado polos rebeldes pola súa fidelidade á
República, e o poema "Diálogo en la orilla".
Escoite, don Manoel, o que di o primeiro:
Mi infancia son recuerdos de un muro de Sevilla
y el desplomarse lento de un hombre acribillado.
También mi joven árbol se estremeció en Castilla
por un viento
impreciso, mejor para olvidarlo.
No segundo poema, "Diálogo en la orilla", un labrego e un mariñeiro cruzan os seus camiños. O labrego vai cara ao mar, e o mariñeiro cara á terra, cada un deles na procura dun traballo que sexa mellor que a escravitude da que veñen e que tan ben coñecen.
− ¿De dónde vienes, hermano?
−Hermano, vengo del mar.
−Y
yo vengo de la tierra;
de
la tierra: de sudar.
−La
tierra vengo buscando.
−Y
yo voy buscando el mar
porque
en tierra he sido esclavo.
−Yo
he sido esclavo en el mar.
−La
tierra, hermano, te guarde.
−Hermano,
guárdete el mar.
Ningún comentario:
Publicar un comentario