O peto gañador (2)

 

(Fala dona Lola)

Escoite e verá don Paio! Cando días atrás conteille o das miñas andanzas coma postulante do DOMUND, incluído o do meu encontro co cura fariseo de ollada mortal, creo que me deixei levar, non sei ben se polo entusiasmo ou pola indignación, que de todo habería, e esquecín contarlle cal foi ao final o peto gañador.

Porque ese ano a apertura dos petos trouxo sorpresa. Sorpresa porque por vez primeira non gañaba unha das grandes familias da oligarquía industrial como a das Fadrique, Sanjurjo ou Curbera, senón dunha desas familias “do comercio” sen apelidos sonoros e recoñecibles, que pugnaban por situarse canda elas. Pilar, o apelido concreto non ven ao caso, malia aos antecedentes familiares, era unha rapariga moi boa e aínda diría que un pouco simple demais. Amiga fiel de correrías, cantas veces apandou sen queixa co castigo do que so eu era merecente!

A familia materna de Pilar viñera de Tui onde tiñan unha pequena tenda de abarrotes. A súa avoa fora unha daquelas “trapicheiras“ da raia que traía desde Portugal café cru, e outros produtos que faltaban na España da fame, e levaba pescada de Bouzas o do Berbés a Valença. E o pai viña sendo un daqueles que se achegaran ao novo Réxime sen máis ideoloxía que a da medra persoal por riba de calquera outra consideración ou imperativo ético.

Contoume Pilar que, como nos pasara a nos, a súa compañeira Mercedes e ela, chegaran a casa molladas coma pitos, e co peto do DOMUND tan aterecido coma elas pola escasa colleita. Estou segura que ao chegares pola porta a nai de Pilar berraríalles un pouco, recriminándolles a molladura que traían. Faríaas sentar ao par da cociña de ferro e poría a roupa e os zapatos das dúas a secar no mesado da cociña, mentres enxugáballes o pelo cunha toalla. Das de Portugal, por suposto!

—      Que pouquiño pesa este peto, filliña! —Diríalle a nai con tristura.

E Pilar explicaríalle que estivo a chover a cántaros; que non había a quen pedir e que a pouca xente que había polas rúas ben levaban as carteiras moi amarradas ou moi baldeiras. A nai apuntaría timidamente que probe a pedirlle algo ao pai.

—      Papá, podes darme algo de diñeiro para o DOMUND?

—      Mira Pilar, déixame tranquilo con esas parvadas, que para os curas non teño cartos que dar.

—      Marcial, home. Dálle algo ás rapazas que estiveron non sei cantas horas á chuvia para non sacar nada!

—      Ti cala a boca muller, ou cha pecho eu dunha labazada!

—      Pero Marcial, non che custa nada! Tes cartos abondo para darlle algo á túa filla!

—      Ti non aprendes nunca, verdade?

—      Non Marcial! Diante das nenas, non!

Entón as raparigas escoitarían dende a cociña ruídos e os berros dunha muller golpeada. E logo o estralo dunha porta que se pecha violentamente. Penso eu, don Paio! Porque Pilar non viu nada, non contoume nada do que estoulle a relatar. So que pouco despois do estralo da porta chegou a nai toda despeiteada e cunha cara horrible, cun mazo de billetes na man e lle dixo:

—      Toma, mete isto no peto e non digas nada a teu pai.

Todo o resto non mo tivo que contar Pilar, que ben sei (agora, non daquela) o que ven despois. Como seguen e como rematan estas pequenas discusións que algúns descerebrados chaman violencia doméstica.

E mire que lle digo, don Paio! Soubemos que o Marcial, o pai da miña amiga Pilar, foi a falar co cura, supoño que a esixirlle que lle devolvese o diñeiro que a súa filla metera no peto do DOMUND. E coñecendo como coñecía ao Padre Pardo S.J. estou certa que con moita suavidade e encanto persoal lle recordaría aquelo de que: “A riqueza mal gañada esfúmase cedo; pero a empregada en obras agradables a Deus, multiplícase e da o cento por un”. Porque “a bo entendedor, poucas palabras bastan, e o apelido do xesuíta era Pardo e non parvo.