sábado, 17 de xuño de 2023

Novas vos traio!


 Benqueridos lectores deste blogue[1]:

O día nove do mes de decembro do pasado ano 2022 publiquei o que pretendía que fora a derradeira entrada das reflexións do meu vello mariñeiro “con moita mar nos ollos” coñecido por todos vos como «Mirequelledigo».

A razón non era outra que a de concentrarme nas correccións necesarias para a publicación en papel da terceira entrega dos contos que foron vendo a luz nesta páxina dende a publicación do volume anterior: «A taberna do Mincha».

Eu cumprín de sobras o meu compromiso e textos —coa impagable colaboración de Begoña Méndez «Pico»— e ilustracións chegaron nos prazos acordados á editorial. Todo semellaba marchar acorde cos tempos programados.

Outra COVID, como pasara coa «A taberna do Mincha» non era de agardar. Pero tampouco era necesaria: avatares de todo tipo foron adiando unha presentación que estaba preparada para o 28 de abril e que hoxe, 17 de xuño, aínda non podemos poñer data concreta.

Hoxe, ben de mañanciña, me sorprende unha mensaxe e comprobo que o blogue contiña vivo, respirando no alento dos seus lectores. E soamente quería darvos as grazas e pedirvos que exercitedes a virtude da paciencia: saír, sairá! Cando? Poderemos lelo tendidos ao sol baixo dunha antuca, cunha cunca de monterrei ben frío na man. Oxalá!

Unha forte aperta!



[1] A RAG indica que os termos admitidos para designar unha “Páxina web, xeralmente de carácter persoal, cunha estrutura cronolóxica que se actualiza regularmente e que presenta información ou opinións” é blog ou bitácora. O termo orixinal, weblog é unha contracción de "World Wide Web log", é dicir, rexistro/diario (log) da tea de araña mundial, pero como xa parecía longo de máis quedouse en blog. Supoño que isto non gustou nada de nada ós académicos da lingua que, nun alarde de ignorancia mariñeira suxeriron o emprego da alternativa «bitácora» para designar tal páxina, confundindo o caderno de rexistro onde anótanse todos os feitos ocorridos durante a garda de navegación, cando os buques carecían de ponte de mando cuberto —o «caderno de bitácora»— co moble onde se gardaba tal caderno.

A bitácora, pois, non é unha páxina web de carácter persoal senón «un instrumento que se fixaba á cuberta das embarcacións, preto do temón, para facilitar a navegación en océanos descoñecidos. Trátase dun moble fixado con parafusos no teito da ponte dunha embarcación que contén un compás magnético, suxeito mediante suspensión cardán a fin de contrarrestar o sincronismo transversal e lonxitudinal do buque. No seu exterior leva a denominada liña de fe que debe estar aliñada co centro do buque ou liña de renxía. No seu interior colócanse imáns para contrarrestar o campo magnético terrestre. Nos costados do cubichete, hai dúas esferas de ferro doce, para anular o desvío producido polo ferro do propio buque e facer uniforme o campo magnético que rodea á agulla náutica con obxecto de lograr que, en todo momento, sinale o norte magnético».

Ningún comentario:

Publicar un comentario