Mire que lle
digo, don Manoel! A que non adiviña quen estivo nestes días pola taberna do
Miguel? O noso benquerido amigo Breixo! O recorda? Aquel que lle contara, que
fora de interventor a unha pequena vila de Terra de Montes nas eleccións do setenta
e sete, e montara un tremendo barullo co do carrexo dos votos. Ese mesmo!
Tras os tras os
afectuosos saúdos que o moito afecto e a longa separación esixían, contoume que
viñera facer unha visita á súa nai, que vai moi velliña, e el fai anos que non
ten oportunidade de facerllas coa asiduidade que querería, por mor do moito
traballo que ten —el e o equipo que dirixe— na súa actual ocupación nos
laboratorios que ten o CERN ao noroeste de Xenebra na fronteira franco-suíza.
—
Non
me digas que aínda seguides na procura da «partícula de deus»!
—
Pois
non don Paio. Moito me temo que intenta comerme a boroa. Estou seguro que sabe
que o bosón de Higgs, foi descuberto no Gran Colisionador de Hadrones no 2012.
—
Pilláchesme!
Pero sego sen entender nada do tema ese no que andas das partículas de vida
efémera, que digo eu que tamén hai que ter gana para andar ós teus anos con
esas andrómenas!
Riu de boa gana.
Pedimos unha xerra de viño e dúas cuncas e sentamos nunha das mesas do fondo,
onde non chega nin o ruído do pouco tráfico dos arredores, nin, por suposto!, o
da inexistente televisión, condicio sine qua non houberamos feito aquí a
nosa confraría, cando pechou a taberna do Mincha polas razóns que vostede ben
coñece.
Nada hai máis agradable
que unha boa conversa cun amigo longo tempo ausente! Como dicía o poeta aquel:
“A conversación é a arteria por onde flúe a vida real; o crisol onde as
ideas fórxanse, e o bálsamo que a miúdo alivia a alma”. É unha arte sutil
que enriquece, inspira e conecta dúas mentes de xeito profundo. E neste toma e
daca do escoitar activo e o responder reflexivo, é onde a verdadeira maxia
ocorre. Porque non se trata só de expoñer o propio, senón de abrirse ao alleo a
través da vibración única da compañía doutra persoa.
E nese transo
estabamos cando alguén, con gritos desmedidos, reclamou dende a barra a
atención do Breixo, rompendo definitivamente a sutil e máxica canle de
comunicación. Era o Damián que viña con gana de cháchara.
—
Canto
de bo por esta taberna! E logo, Beixo, xa che botaron de Xenebra ou ves de
vacacións?
—
Nin
unha nin outra. Veño por ver á miña nai que non anda moi aló.
—
Canto
o sinto! Non sabía nada. Espero que nada grave...
—
Os
alifafes propios de ter máis camiño andado, do que lle queda por andar.
Non demorou moito
o Damián en arrimar a conversa á razón que lle achegara a abordar ao Breixo con
tal inusitada enerxía.
—
E
logo, Breixo. Ti que andas nestas cousas, que pensas do tema dos bidóns
radioactivos eses?
—
Falas
dos bidóns con residuos radioactivos que varios países europeos tiraron
na Fosa Atlántica, ata os anos oitenta?
—
Eses mesmos!
Os que andan localizando os da misión científica francesa.
—
Mira
Damián que eu traballo en Xenebra pero non por iso son menos galego ca ti.
Cando me preguntas que penso, que é realmente o que estás a querer saber?
—
Mira
que es desconfiado! Me pregunto por que, se os vertidos están fronte a nosa
costa, non somos nos os que estamos alí investigando.
—
Home
Damián! Iso de fronte a nosa costa non é que queira dicir moito, porque a zona
de vertido está a máis de 300 millas náuticas ao noroeste de Fisterra e a uns
4000 metros de profundidade. Segundo as miñas noticias —que son do mesmo
periódico que podes ler ti—, os propósitos principais da misión eran os de localizar
e cartografar os bidóns, avaliar o seu estado, analizar o posible impacto
ambiental e tomar mostras do leito mariño, da auga e da fauna abisal para
avaliar a posible contaminación radioactiva.
—
Non
lle vexo moi alarmado...
—
Hai
cousas que me alarman moito máis.
—
Non
será vostede un «negacionista climático»...
—
Eu
son un científico. E como tal máis preocupado pola superación de seis dos "Nove
Límites Planetarios" de Johan Rockström e o seu equipo, que do estado dun fato
de bidóns con residuos radioactivos de baixa
e media actividade.
Eu comezaba a
estar un pouco preocupado mirando a deriva que estaba collendo a conversa,
directa aos cons, pero no sabía como intervir sen levantar suspicacias en
ningún dos dous contendentes. Foi entón cando Amador, un mariñeiro co que ata
esta non tivera moita relación, decidiu intervir dende a súa mesa sen levantar
moito a voz; soamente para que se lle escoitara o xusto
—
Eu
estiven naquela expedición do "Xurelo" á Fosa Atlántica!
Foi como se de
súpeto, no medio do fragor da batalla dialéctica, alguén baixara do alto a
impoñer a calma. Pero non unha calma serena e apracible, senón unha calma chea
de expectación e tensión. Unha quietude densa e preñada de agoiros, case como a
respiración contida dos violonchelos e contrabaixos do inicio do cuarto
movemento da Quinta de Beethoven.
—
O
recordo ben. Debeu de ser en agosto ou setembro do 1981, cando o noso patrón,
Ánxel Vila, veu a dicirnos que saíamos cara a Fosa Atlántica pero acompañados
dun pasaxe un tanto particular. Seica don Xosé Miguel, o xerente da confraría
de pescadores de Ribeira, lle pedira o favor, e o noso patrón era home de
lealdades.
Contounos Amador que
o "Xurelo" era un palangreiro de madeira de 24 metros de eslora, pouco
preparado para acomodar a bordo a tanta xente e de tan pouca experiencia. Menos
mal que non estarían no mar máis dunha semana, que en caso contrario algún
chegaría a porto máis mirrado que un pau de virar tripas. Tamén que fixera bo
caldo con todos eles pero máis cun tal Gonzalo, que era mariño experimentado e
sempre disposto a botar unha man para axudar. Breixo procurou unha foto no seu
teléfono móbil, onde están os catorce sobre a cuberta.
—
Mira:
este de aquí son eu. Este é o rapaz do que che falaba, Gonzalo, que era tenente
alcalde no Concello de A Coruña. Á súa dereita está o patrón e a esquerda Xurxo
Lobato, o fotógrafo. Un pouco máis alá Manolo Rivas, o do “Lapis do
carpinteiro”; o Roxelio o do Colectivo Natureza que axudara a mover todo, e
Paco García de Vigo, que xa morreu. Na ringleira de diante está o Pepucho,
fotógrafo e Naya periodista da Voz. Os outros dous son Manolo Méndez de Moaña e
Enrique de non sei que cousa de ciencias naturais.
—
E os
outros?
—
Cipri
o cociñeiro e Juansuco o maquinista.
Catro nos e dez eles. Catro no rol e dez fora del. Non me estraña nadiña que
chamaran da Comandancia para saber quen nos dera permiso para navegar.
—
E que
llo dera?
—
Ninguén!
Paramos máquinas e fixeron unha asemblea a bordo para decidir se seguiamos ou
non. E está claro que seguimos!
—
Non
tiñades medo?
—
Nos?
Ningún! Dar a volta para que? Ti sabes o que é unha semana sen ter que cebar
anzois, colocalos nas cubetas, lanzar a liña e os anzois, colocar os flotadores
e largar o palangre? E logo viralo! Quitar os peixes dos anzois sen danar o
peixe nin mancarse as mans. Sangralos e evisceralos, estibalos e metelos no xeo...
Vacacións son estas aínda con mala mar!
Quedamos
pensativos. Eu lembrando a miña experiencia no mar; Damián e Breixo supoño que
reflexionando no pouco valor que damos ás penurias dos demais. Pero os hai que
non calan nin debaixo da auga, e o Damián, despois de mollar a palleta no
treixadura volveu ao ataque.
—
O que
non entendo é que pinta Esquerda Galega, un partido nacionalista de esquerdas,
nunha mobilización contra dos vertidos de lixo nuclear no medio do océano
Atlántico!
—
Diso
sei eu algo; non moito —intervín eu.
Conteilles que
Manolo Rivas, daquela responsable de prensa da alcaldía de Domingos Merino fixera
contacto —non me preguntedes como— con Rémi Parmentier, presidente para Europa de
Greenpeace, daquela unha organización con dez anos de idade e sen presenza nin
en Galicia nin en España, que estaba moi alarmada pola actividade que varios
Estados europeos realizaban, botando bidóns con material contaminado das
centrais nucleares no medio do océano Atlántico. Rivas conseguiu de xeito
inmediato a colaboración entusiasta de Gonzalo Vazquez Pozo, o fillo da eximia
poetisa galega, primeiro tenente de alcalde do Concello da Coruña e militante
de Esquerda Galega. Gonzalo pasou máis dun ano presentando na Comisión
Permanente do Concello da Coruña unha moción tras doutra, intentando sensibilizar
á Corporación Municipal sobre dos problemas que os vertidos de bidóns con
materiais radioactivos a 300 millas náuticas das costas galegas podía supoñer
para á nosa biodiversidade. Un ano de traballo loitando
cos votos en contra da dereita, pero tamén contra dos do PSOE e os do BNPG. O
tempo pasaba e Rémi Parmentier era partidario de unha acción de intervención que
impedira que cargueiros que deitaban os bidóns na fosa atlántica continuaran o
seu labor destrutiva. A proposta de Greenpeace chegou á dirección de Esquerda
Galega que fixo un chamamento a todos os partidos políticos galegos e aos
gobernos locais de non poucos concellos. Pero ninguén respondeu. Isto decidiu ao
partido a intentar concienciar ás confrarías de pescadores da necesidade de
defender o seu medio de vida. Tampouco obtiveron máis resposta que a do patrón
do Xurelo, Ánxel Vila. Ademais do Xurelo, os ecoloxistas enviarían á acción o
Sirius, o seu buque emblema.
—
Pero
ao final o Sirius non foi...
—
Tes
razón. Unha avaría de última hora impediulle saír.
—
Mala
sorte!
—
Mala
sorte? —alporizouse o Amador— Mala sería para o Sirius; para nos caralluda! Ti
sabes o que é dar con os dous cargueiros holandeses no medio do mar mirando día
e noite para a pantalla dun radar de merda? Tres días facendo quendas con persoal
que non deixa de trousar e que cando deixan de facelo se quedan durmidos! Foi
milagroso dalos atopado!
—
E que
fixeron eles?
—
Para
min que estaban avisados, porque cando nos metemos no medio deles deixaron de
lanzar ao mar os bidóns. Daquela alguén colleu un ramo de caraveis vermellos e
nos deron flores para deitar ao mar porque segundo dixeron estabamos nun “cemiterio
nuclear“. Para min que foi cousa dos da Voz, ou de Rivas, que sonche medio
poetas.
Riron o de “medio
poetas” tanto o Damián como o Breixo, cada quen polo que lle tocaba. O Xurelo
chegou a Ribeira unha semana despois da ilusionada saída e foron recibidos por unha
—necesaria— manifestación de apoio. A rolda de prensa dos tres concelleiros de
Esquerda Galega e os dous ecoloxistas da Sociedade Galega de Historia Natural —Enrique
Álvarez Escudeiro— e do Colectivo Natureza —Roxelio Pérez Moreira—, que
viaxaran no Xurelo, contribuíu á difusión da acción de protesta.
E mire que lle
digo, don Manoel! Un ano despois, o Xurelo volveu á Fosa Atlántica, na compaña
do Arousa I, o Pleamar e o Sirius. Desta volta a socialistas e «bloqueiros»
xa lles parecía axeitada unha acción que un ano antes cualificaran de aventura,
que "cando toca traballar non se encontra a ninguén, pero cando é de
repartir medallas aparecen ata debaixo das pedras". En 1983, o
organismo europeo encargado de controlar os residuos nucleares declarou unha
moratoria que afortunadamente continúa vixente.
—
Marcho
que teño que marchar! —dixo o Amador no mellor estilo enxebre tan popularizado
polos fabricantes de camisetas
E como a toque de
rebato, saíu o Damián facéndose cruces do tarde que era, marchou o Amador e o
Breixo non sen despedirse cunha cálida aperta.
—
Perda
coidado don Paio! Verémonos antes de que volva a Xenebra.
E vímonos, pero
non como ningún dos dous esperaba! No enterro da súa naiciña.
—
Quedou
durmidiña collida da miña man —me dixo—. E pola mañanciña xa estaba nesa outra
beira que disque que hai. E que debera de haber, polo menos para algunha xente.
Cando a
morte ven chamando,
non hai
porta que se resista,
o morto
vai para a terra,
e ao vivo non hai quen o asista.