Mire que lle digo don Manoel! Non foi a miseria, non! Farruco e Fina, os
pais da miña amiga Sefa, da que quero falarlle hoxe, non deixaron a aldea para
virse a traballar a Vigo empuxados coma tantos pola miseria material daquela
España dos anos da fame. Nin tampouco pola miseria moral, tan común na época, dos
fusilamentos, as sacas e paseos polas envexas e vinganzas. Que a pequena tenda
de abarrote que tiñan na aldea de Campobecerros, non podía xerar interese
abondo coma para facerlles acabar coma aquel comerciante de Verín ao que non
lle chegou ser de dereitas de toda a vida
para librarse de ser encerrado no cárcere de Ourense e fusilado para roubarlle
o seu patrimonio.
Pero, mire que lle digo don Manoel! Vexo que as pantasmas doutras historias
moito mais tráxicas, como a de Fernando
Salgueiro e os seus Caballeros de la Muerte, que heille de
contar se chegara a ocasión, estanme afastando da que hoxe quero relatar. Dicía
que non foi a fame nin a persecución política o motivo da súa marcha a Vigo,
senón a fonda determinación de Farruco e Fina de darlle á Sefa, aquela súa
única filla, longamente soñada, e procurada de modo tan obstinado e pertinaz, a
posibilidade de ser algo mais que os seus pais na vida. Cousa que, por outra
banda, non ten nada de particular, xa que logo é o afán, cobiza e degoro de
case que tódolos pais merecedores de tal título.
Así que Farruco, Fina e a pequena Sefa chegaron a Bouzas para instalarse no
baixo dunha casa medio derruída da rúa dos Alfolíes, onde ao pouco abriron unha
mais tasca que taberna, escura e moi ventada, pero de bo viño e mellor pitanza,
pois Fina tiña boa man para a cociña, e o produto era do mellor que daban as
terras de Monterrei. Con tan sólidos, e líquidos, argumentos aquela parroquia tivo
decontado moita e moi ben disposta freguesía.
Todas as virtudes que adornaban a Fina, estaban en Farruco ausentes. Mirrado
coma un xurelo e de curta estatura, andaba sempre a rosmar coma un abesouro. Tan
mala xaneta tiña o tipo que ben puidera que lle houberan feito para el o refrán
de home pequeno fol de veleno. Que ben
se pode dicir que ninguén entraría na tasca do “Mincha”, coma ben sabe que de
contado foi coñecida a taberna, se non fora pola súa muller.
O Farruco nacera en Carraxó que é unha aldea preto de Laza. Cando era mozo
pasaba todo o ano mortificado polo escarnio dos outros rapaces, pero cando
chegaba o entroido, ao vestir a camisola branca, gravata e a chaquetiña curta con
flocos dourados, pantalón, faixa e o cinto coas chocas, viraba de temperamento como
da noite ao día. E ao poñerse a carauta de madeira e coller na man a zamarra
para zorregar á xente que se cruzara no seu camiño saíalle do interno a alma do
gato montés que levaba pintado na mitra.
E, mire que lle digo don Manoel! Qué foi o que unha rapariga de tantas
virtudes como a Fina puido ver no Farruco aínda nolo preguntamos todos. Mais
diso falaremos outro día, que a compañía e moi grata pero vostede ten as súas
obrigas.
Non te confíes dos homes
Aínda que os vexas chorar-e,
que as lágrimas xa che din
o
pago que che han de dar-e.
Ningún comentario:
Publicar un comentario