Non vaia a pensar meu querido amigo que dende moi nova non me facía a cotío
a pregunta esa que tanto divertía á parroquia e tanto incomodaba ao taberneiro;
cómo unha muller coma a miña nai, fermosa e intelixente, amable e agarimosa, puido
casar cun home coma o Farruco, feito de madeira de mala cerna e tan retorto de
condición como as vergas do canizo. Cando, para mais inri, o Farruco non tiña
mais cunha casoupa derreada e unha leira ruín que non valía o que alí se
sementara, e a miña nai era a herdeira única da tenda de abarrotes dos seus
pais.
Houbo un tempo, cando empecei a mocear, no que pensei que acadara a
resposta a tan ardua cuestión; e foi cando atopei en min mesma ese afán suicida
que temos as mulleres de namorarnos de quen non debemos, esa atracción fatal
pola froita prohibida. Pero non; non era esa a resposta. Porque para ser froita
prohibida o Farruco tiña que ter un pouco mais de corpo e un pouco menos de
xaneta, ser un pouco mais afable e un pouco menos prosma, que non facía outra
cousa en todo o día que dar voltas arredor da miña nai bufando coma un gato ao
que lle pisaran o rabo.
Logo, van alá, quen o dixera?, xa uns anos chegou a enfermidade e a morte do
Farruco. E a oportunidade, cando por fin remataron as ladaíñas do cura, as borboriñas
das vellas, os xogos de cartas dos homes, os contos picantes e as falcatruadas dos
novos, de falar. O novo sol ergueuse no horizonte dando cabo á longa noite de
velorio. As últimas beatas deixaron a casa para non perder a primeira misa, e xa
ceibes das súas inquisidoras orellas, puiden por fin achegarme á miña nai e
fundirme con ela nun largamente esperado apreixo. Cando por fin puidemos
baleirar o peito dos impos e saloucos tanto tempo gardados, e pechar o
manancial que nos saía dos ollos, mamá colleume no seu colo e abriume o seu
corazón. E cando, ben entrada a mañá, o cura petou na porta para facerlle ao
morto os debidos responsos aínda a miña nai non me contara nin a metade das
cousas que a constante sentinela do Farruco non nos deixara dicirnos por tantos
anos.
En
Bouzas hai moi bo viño,
tamén
hai boas tabernas;
Entre
todas as de Bouzas
A
que a Sefa ben goberna.
Ningún comentario:
Publicar un comentario