Miña filliña da alma! Como pode ser que agora, que xa ninguén me impide desenguedellar
o apertado nobelo de silencios da miña vida, non saiba por onde empezar! Antes
de dicirche ningunha outra cousa quero que saibas que es filla do amor, da
paixón e da desgraza, que non da conveniencia e do cálculo.
Viñeches ao mundo na aldea de Campobecerros, nunha vella casa de perpiaño,
berce tamén meu e da túa avoa Rosa. O teu avó Manuel fora serranchín itinerante,
un home xovial e fandangueiro, que deixou a vida errante por mor dos ollares da
túa avoa que foron quen de amarrar ao garañón do Manuel a unha única egua. Coma
o teu avó tiña moita man para os negocios e con todo o mundo levábase ben, nada
mais casar coa túa avoa montou a tenda de abarrotes que coñeciches, cos cartos
que fixera como tratante de madeira.
Nunca mellor foron as cousas no pobo para tenda do avó Manuel, e sobre todo
para a taberna do Avelino o Fanchico,
que coa chegada a Campobecerros do ferrocarril de Zamora a Ourense, e dos
obreiros necesarios para a súa construción: os carrilanos. O que empezou sendo unha tasca cun par de mesas
derreadas pasou a casa de comidas e pensión local, de tan boa fasquía que chegou
a ser coñecida como “O café”.
Nese baile, miña filliña, coñecín ao teu pai, un carrilano portugués, de ollos de mel, e verbas de lume, grácil no
baile e mestre coa gaita mirandesa. Ese foi, ao longo de todos estes largos anos,
o meu mais recóndito segredo: teu pai e o meu marido non foron a mesma persoa.
Agora
que vén a noite
vén
a miña regalía,
para
ver os meus amores
que
non os vin polo día.
Ningún comentario:
Publicar un comentario