Hai que ir morrendo!

Mire que lle digo, don Manoel! Disque o mundo está cheo de vellos, e cousa coma ela debe ser certa, porque vai aló tempo que non vexo aos nenos xogando na Alameda á mariola ou á buxaina, ou a calquera daqueles xogos tan nosos que nos xuntaban cos amigos. E andan os que gobernan ese mundo mais preocupados que sardiña na tixola por mor da nosa pouca saúde e moita lonxevidade, que seica vai lograr levar a quebra á economía mundial coa combinación dun maior gasto en saúde e un maior tempo de percepción das nosas limitadas pensións.

Que cousas ten a Cristina Lagharta esa, que non é a Cristina que nos quere gobernar, que xa nos goberna, senón a que, sen mirarse ao espello, afirma que “os anciáns viven demasiado o que é un risco para a economía global”, e a que advirte, afortunadamente sen concretar moito mais, que “hai que facer algo xa”.  Esta última afirmación foi a que desatou a controversia, que non polémica, discusión, nin moito menos disputa, na taberna do Mincha.

Argumentaba o Canducho, que sempre foi moi de ler a Gramsci nas gardas de ponte, que tales declaracións poderían ser un esporón de ferro na liña de flotación do capitalismo, sempre que serviran para que o pobo abrira os ollos e sentírase quen de rematar coa hexemonía da burguesía e alcanzar o socialismo.

Pola súa banda o Finuco, que estivera traballando en Francia, comentou que, anos atrás, o alcalde do concello de Cugnaux, preto de Toulouse, onde tiña el a súa vivenda, ditou un bando polo que se prohibía morrer aos veciños do pobo baixo a ameaza de ser severamente sancionados, por mor da falla de espazo no cemiterio da vila.

Un tras doutro, coma xente afeita ao parrafeo civilizado, así foron falando os parroquiáns da taberna do Mincha, e aínda que ben certo é que foron mais as voces que as noces, nono é menos que a conversa discorreu por camiños de normalidade. Polo menos ata que o Xocas, querendo rematar o tema, apostila:

-          E que hai que ir morrendo!

Escoitar ao Xocas torcer de tal xeito o sentido que tal expresión tivo sempre na nosa terra foi canto necesitei para pagarlle a Sefa as dúas cuncas de viño e liscar da tasca sen ollar atrás. E, dende logo sen despedirme dicindo hai que ir morrendo para, coma teño escoitado tamén, dicir bos días ou boas tardes.

Que hai que ir morrendo non é fórmula de despedida nin resultado do fatalismo que, segundo os de fora, nos caracteriza. Tampouco que esteamos a devecer saír de esmorga coa Santa Compaña, nin tan sequera que os nacidos neste país miremos a morte con naturalidade coma resultado inseparable da vida, que a morte non é mellor vida, como afirman algúns de sotana, senón pasamento, tránsito a outro estado do que pouco ou nada sabemos pero arredor do que moito fabulamos.

Mire que lle digo, don Manuel! Para o meu entender hai que ir morrendo é recomendación para aqueles homes de ben que nun intre das súas vidas sucumben ao diñeiro, ao poder, ou ao medo, e traizoan a súa biografía, esnaquizando o que foron. Hai que ir morrendo, dígolle eu a eses que pasaron de inmortais ao inventario dos renegados capaces de inspirar nos demais ese estraño sentimento que é a vergoña allea.