martes, 27 de novembro de 2018

Para os amigos de Ordes


Miren que lles digo meus queridos ordenses, tan afastados do meu mar de Bouzas coma achegados no meu afecto! Os meus moitos anos e a pouca saúde impídenme estar esta noite convosco, mais a miña pequena grande amiga Lucía, que estou certo que non é daquelas que canto din hoxe, mañá non é nada, prometeume que vos lería estas palabras de agradecemento. Agradecemento que podería dicir que é para todos e cada un dos presentes (e para aqueles que xustificaron a súa ausencia), e deste xeito acabaríamos de contado, pero que non vou facer ese non é o meu estilo, mais dado aos ditos e refráns, e, ao dicir de Lucila, a miña editora, ás frases subordinadas.

En primeiro lugar quero agradecer a hospitalidade das xentes do Bar Orellas, este templo do rock e do folk que o foi hoxe tamén da palabra, e templo da palabra nesta lingua proletaria do noso pobo que dicía Celso Emilio e que é o noso maior tesouro, un tesouro que nonos debemos de deixar arrebatar. E quero dicir que é un verdadeiro gozo ter oportunidade de que alguén lea nunha taberna o que tivo o seu berce tamén nunha taberna!

E falando de ler, vaia o meu recoñecemento para o Gonzalo e os dous migueles, os amigos que prestaron a súa voz aos meus pensamentos, recollidos con agarimo no seu día por don Manoel e que hoxe facedes coas vosas voces volver á súa esencia efémera.

E, como ben saben os que me coñecen, a música e a palabra van sempre xuntas no meu aprecio, coma unha nai e unha filla. Vaia, polo tanto, meu recoñecemento aos músicos Toni, Alexandre e Serxio, por ese labor de polinización das palabras. Sempre hai música soando na miña cabeza!

E último que non derradeiro, deixei para o final manifestar a miña gratitude ao autor de todo isto, Gonzalo Veiras. Alguén contoume, don Manoel, que foi alumno seu. Se estou no certo a súa participación neste serán ten, a ben seguro, dobrado mérito.

Ningún comentario:

Publicar un comentario