O que o Mauro contou do seu pai. (2)

Mire que lle digo, don Manoel! Seica o outro día marchou antes de que o Mauro rematara de contar as loitas que o seu pai tiña coas troitas do río Deva, ou mais ben as que non tiña, que, como contou daquela, por moito que mollaran a miñoca ningunha foilles facer as beiras ao cebo, e como tiveron que dar volta coa cesta costeira sen peixe e a cara mais vermella que a doa das silvardas, sen que o rapaz aquel que atoparon no río lle descubrira ningún dos seus segredos de pescador.

Non tema don Manoel, que nada mais se contou; que o relato do Mauro se fixo longo de mais ata para o propio narrador, que observando que o público empezaba a rarear mais que os pelos da súa cachola deixouno pouco mais adiante do que vostede escoitou. Quizais uns comentarios sarcásticos da muller arredor da necesidade de ter unha tixola ao lume agardando polo peixe que aínda nadaba polo río, e unha resposta mordaz do señor Lesmes mencionando a comenencia de que a súa muller se empezoñara co seu propio beleño, caso de morder a lingua.

E teño para min que hoxe o Mauro vai entrar pola porta con gañas de remata-lo conto!

Ler o río! Mais cousas da pesca de río

Nin ao vindeiro día nin ao seguinte falou papá de saír de pesca. Andaba pola casa rosmando como un abesouro, e de peor xenio que un can que lle quitaron un óso de entre os dentes. Pero todo cambiou cando chegou o carteiro cun paquetiño atado cunha baraza. Un libro. Aínda está nun andel da miña biblioteca: La Pesca Deportiva- Pesca Fluvial de J. Soler Lluch.

-          ¡Vamos a ver ahora quien sabe y quien no sabe de pesca en el río!

Dous días despois papá estaba xa en disposición de impartir aulas arredor da pesca de río. Anzois de pata corta ou pata larga, o seu tamaño e tipo de nós a facerlle para encabalo na punta da tanza; número de chumbos a empregar consonte a forza da corrente e a profundidade escollida; tipos de canas desmontables de dous ou tres tacos, e materiais das partes,  cana branca para o couce, a parte por onde se colle, e cana negra ou bambú para o extremo onde vai a tanza, a punteira. Nada disto tiña agora segredos para el.

O río está a agardar por nos. Saímos moi de mañá armados coas nosas cañas. Desta levamos larva de avespa, ás que, segundo o libro, son as troitas moi afeccionadas. O tempo pasa e as troitas non entran ao anzol. O meu pai cambia o flotador de sitio, engade e retira chumbos, encaba un anzol mais pequeno, sen resultado ningún. Tristes como prado sen rego, recadámolas nosas cousas e dispoñémonos a volver, de novo o rabo entre as pernas cando, choutando entre as pedras, chega o noso tormento.

-          Bo día teñan vostedes! – di, educado coma sempre.

-          Buenos días, muchacho. Parece que hoy tampoco se te ha dado mal la pesca.

-          Agardo que como a vostedes, porque hoxe o río baixaba de miñoca.

A cara do meu pai era todo un poema; dos largos; o Mahabharata ou algo desa caste. E coma nun pesadelo a escena repítese un e outro día. Se levamos

saltón o río baixa de avelaíña; se mosca de traza; e se lombriga de couza! Vermes de esterco, de limo, caruncho, tricópteros, larvas, de todo probamos e con todo fracasamos. Ata, o que é a desesperación!, o meu pai atreveuse coas técnicas da pesca con mosca artificial e con culleriña, pero non con mellor resultado: dar mais voltas que un sarillo para chegar á casa a bragas enxoitas e sen pescar troitas. O malo é que nin troitas nin barbos! Que tampouco bogas; nin eses peixes que chaman pepas; nin escalos, cuxa carne non vale moito; ou aínda unha tenca desas que os mais dos pescadores devolven ao río porque saben mal se nonas deixas un par de días en auga limpa. Nada. Ren.

Así que Papá chegou a conclusión de que a culpa da súa mala fortuna coa pesca a tiña eu que era un alpabarda que andaba aos biosbardos ollando para canta cousa había no río en troques de andar ao que había que andar. E os peixes, claro está!, sentían este desleixo e falta de interese, co que o perdían eles tamén, e non entraban ao embeleco.

A min aquela penitencia sóubome a mel nas filloas, porque teño que recoñecer que aquilo de andar as axexadas coas troitas por ver quen era mais espelido non tiña para min moito interese. Aínda mais: o peixe de río por non gustar non gustábame nin no prato; para que tiralo do seu espazo natural? Para que roubarlle a vida? Xa daquela era mais do balbordo do río, dos murmurios dos salgueiros e amieiros da súa beira, de andar entre fentos e espadanas, quitamerendas, chuchameles e estraloques, na procura de lontras, esquíos e ourizos cachos. Ou aínda ter o privilexio de ollar os mergullos dun merlo rieiro na procura de alimento!  Árbores, plantas, aves, réptiles, anfibios, aínda uns humildes zapateiros, tiñan para min moito mais interese que poñer un peixe na cesta!

Pero sucedeu un día que estaba abesullando a un bilurico choutando de pedra en pedra, apareceu ao meu carón o rapaz que tan encabuxado tiña ao meu pai.

-          Bo día! – dixo, educado coma tiña por costume.

-          Bo día! – contestei.

-          Estás so?

-          Ben se ve!

-          E logo?

-          Meu pai que pensa que doulle mala sorte.

-          Non será tal!

-          Pois non será; pero el está convencido!

-          A pesca non é cousa de sorte …

-          Seino. Ao saber lle chaman sorte.

-          Queres levarlle unha troita ao teu pai? Hoxe se deron moi ben.

-          Grazas! Mellor lla levo á miña nai. E, se non tes reparo, direille que a pesquei eu!

Cando chegou a casa meu pai, de baleiro coma de costume, estáballe a agardar na mesa unha troita recén fritida en unto. A troita que pescara o seu fillo.

Alí remataron as fazañas ictiolóxicas do meu pai. O libro de Soler Lluch foi ao lixo, de onde o rescatei para a miña biblioteca, e nunca mais na familia volvérase a mencionar as canas de pescar nin as troitas fritidas en unto.

Vóucheme á beira dó río

á ver ó que as troitas fan:

á que non caia á miñoca,

ha de caer ao galbán.