Mire que lle digo don Manoel! Hai xente que parece que vive so para comer. Saben do recanto onde fan o mellor lacón con grelos; en que outro serven o máis gorentoso lumbrigante con arroz; saben que neste furancho o polbo é de sete estralos e que nestoutro alboio róncalle o carallo á empanada de xoubas. Na tele non ven máis que os programas de cociña, e non por facer eles na casa as cousas que alí se describen senón por coller ideas para novas preparacións a saborear. Abominan os restaurantes de degustación, eses dos menús “longos e estreitos”, non polo número de pratos dun xantar deses, senón polo miserables das súas cantidades. E para colmo todos eles sen patacas nin prebe para molla-lo pan! Pan que, por certo, moitos deles nin ofertan e ningún deles considera. Tanta afección acaba sendo monomanía, de xeito tal que cando o crego trona na misa contra dos pecados da carne, pensan que fala da costeleta de boi de dous quilos que meteron onte entre peito e lombo no Fai Bistés! Como diría don Moncho Seixo, non son daqueles de meter o pote grande dentro do pote pequeno, pois aínda que cumpran a primeira das condicións, o farturento das súas colacións, incumpren, polo reiterado das enchedelas, a segunda destas.
E non pense don Manoel que, aínda que sen chegar e eses excesos, non comparto
militancia na AGGN[1] que,
como dicía don Xesús, quen non ten bo padal non poder ser un bo comunista. Aborrezo
moito máis aqueles outros para os que que a comida é soamente unha desagradable
necesidade, un sacrificio, unha obriga indispensable para manterse vivos na que
inxesta e a defecación son actos sen sentido, iguais de molestos e
exasperantes. E non falo dos hindús para os que a comida é un agasallo de deus que
lle mantén e permite seguir vivindo para o seu servizo, unha oración cara ao ser
supremo, senón deses “respiracionistas” que din vivir dunha supostamente
nutritiva enerxía sutil que nos envolve, cando do que realmente viven é da
ignorancia dalgúns. Destas cousas dos afeccionados ao xaxún contaba Froilán, un
dos nosos máis esgrevios militantes da AGGN, unha fábula de carácter moi instrutivo
e con moita alegoría, exemplaridade, moralidade
e ensinanza.
Contaban –comezou Froilán a súa narración –que un día que facía unha calor infernal, estaba Shiva descansando a sombra dunha árbore, cando sentiuse coma se estivesen fora do seu corpo, observándose a se mesmo e, nun arrebato de transcendencia, percibiu que a realidade, ou sexa as cousas que lle rodeaban, non eran materiais, e sen pararse a considerar que non hai mellor palabra que a que está por dicir, faloulle á súa esposa Parvati Devi, que estaba enzoufada na cociña:
- Escoita Parvati! Creo que veño de ter unha iluminación! Unha iluminación espiritual, por suposto! Síntome xunguido co universo, inflamado de felicidade, de paz e de amor!
Parvati era unha muller afeita ás parvadas do seu marido, e normalmente tiña aquel para aturalas con afoutado estoicismo; pero aquel día a calor era un pouco desmedida de máis, e a do forno onde se facía o pan roti e o lume no que salteaba o rājmā de feixóns e o chawal de arroz, non facían máis que agravar a deshidratación do seu corpo, o que afectaba considerablemente a súa capacidade de aguante.
- Que disque foi, meu respectado esposo? –respondeu Parvati, máis atenta a manter a integridade dos seus dedos mentres cortaba as hortalizas que ás reflexións do seu home.
- Un esclarecemento interior. Unha experiencia do divino. Estou certo de que todo o mundo que nos rodea é irreal.
Como xa dixemos Parvati era unha muller afeita ás cousas do seu marido, pero esta xa era estar coma un pandeiro furado!
- Estache boa a navalla que non corta nin o requeixo! E esta pedra, e este lume, son irreais tamén?
- Parvati querida! Canto sinto que o teu torpe entendemento, a túa magra formación filosófica, non te permita comprender as razóns polas que un sistema completo compórtase dun modo distinto que a suma das súas partes!
Unha vaca máis no millo! Pensou Parvati que suaba por tódolos poros do seu corpo mentres o seu esposo descansaba baixo a fresca que a vizosa (e irreal) figueira, fornecíalle.
- E logo meu respectado esposo Shiva! Por esas tamén estes alimentos que estou a cociñar, son irreais? –argumentou ela que a estas estaba xa un pouco farta das paridas filosóficas do Shiva, fillas, segundo a súa experimentada opinión, máis da ociosidade que da reflexión.
- Pois en certa medida si –contestou para a súa desgraza o Shiva.
- Vaillo a contar á túa avoa! –rematou Parvati –Se a comida é irreal, eu tamén o son! –e dicindo isto desapareceu.
Inmediatamente, –proseguiu Froilán, despois de beber un grolo de viño para
afinar a gorxa –o mundo, polo menos o de
Shiva, perdeu a súa cor. Os seus campos secáronse, o gran non florecía e o
Shiva morría coa fame. Daquela o Shiva decidiu por fin erguerse de debaixo da
figueira para ir a buscar á súa esposa. Buscou e buscou; buscou por todas
partes sen resultado. Cando case que ía botar terra ao asunto e volver para a
súa figueira que algunha bévera caería, finalmente nun golpe de sorte atopouna
na cidade de Varanasi rexentando un restaurante cun par de estrelas Michelin, que
levaba por nome Annapurna. Non pola montaña do Himalaia –aclarou Froilán nun
alarde semántico –senón Anna por alimento e Purna por plenitude. E ben traído
que era o nome porque plenamente satisfeito saían os clientes despois de
degustar o Pito “tandoori”, amolecido en iogur adobiado con comiño, allo, xenxibre, e pementa vermella, cociñado en
forno de arxila; o Rajma, que son as fabas vermellas cocidas con especias e
acompañadas de arroz branco; o Dal que son lentellas do país cociñadas con
especias; o chole batura, pan frito
inchado cunha pasta de garavanzos picantes e especias … Cando tal viu, e cheirou!,
Shiva cheo de humildade, achegouse á súa esposa na forma dun esmoleiro. E Parvanti
Devi dona xa da súa vida, e do Annapurna, deulle a xantar un pan en sinal de
reconciliación, que non era Parvati desas que non perdoan unha ofensa.
E mire que lle digo don Manoel! Aquí remata o conto do Froilán. Co perdón, esa
ferramenta que, ben aplicada, axuda a liberarnos de cargas e a camiñar liviáns
e felices pola vida. Sabendo que perdoar non é esquecer, minimizar ou
xustificar o dano!
Ben sei do
mal que padeces
e nas
pedras en que tropezas;
para parolar
comigo
es moi de férvenlle as verzas!
Ningún comentario:
Publicar un comentario