Turistas na taberna do Mincha.

 

Mire que lle digo don Manoel! Ben sabe que a nosa taberna non é un porto moi frecuentado por buques que non sexan dos da nosa matrícula. Tampouco é que ninguén vaia dar con ela por casualidade, que máis dun pasou varias veces por diante da porta sen reparar na súa existencia; falta de olfacto, chámolle eu a iso, que os guisos da Sefa espertan o apetito máis durmido! O que sucede é que nin o Mincha entón, nin a Sefa agora tiveron o máis cativo interese en facerse outra publicidade que o de boca a orella. Engada a iso a falla de televisor no que seguir o fútbol ou o sálvamedeluxe, a súa negativa a poñer unha billa de cervexa, e o pouco amiga de cambios que é a clientela habitual, máis seita que confraría, e terá unha idea clara das razóns da pouca renovación de fregueses que a nosa parroquia etílica ten. Pérdense algúns fieis polo seu paso á categoría de defuntos e de cando en vez temos algún buque que, como no seu caso, entra de arribada e é quen de superar as probas ás que lle somete a nosa particular inquisición. En resumo: pouca xente de paso que repita, e pouca xente de siso, e valor probado, que non repita. Xa ve don Manoel! Malia a publicidade lle deu no libro, hai poucas posibilidades de que centenares de lectores achéguense á taberna na procura do “peripatético xubilado” ou do “mariñeiro con moita mar nos ollos”.

Pois con todo e con esas, este mes de agosto no que estamos tivemos unha destas visitas senlleiras: unha parella con neno. Non sei nin quero indagar as razóns que os levaron a recalar no noso peirao. A comentada ausencia de televisor, o desbordante da decoración, a mestura dos recendos a brea e saín coa dos bos viños e mellores viandas, ou a desesperación pola inexistencia na contorna dunha opción mellor. Ela afogada en suores, grande como catro amas ben mantidas; el de pantalón curto, magro, de pernas tortas como abeacas e desmedidos pes en sandalias franciscanas; e un neno mirrado que non para quieto nin un intre, máis molesto que unha mosca en día de verán.

-          Siam no hagas esto, Siam no hagas lo otro. –dille a nai ao neno con menos sangue que un santo de pau.

-          Siam, es que non escuchas a tu madre? –engade o pai como quen recita as xaculatorias.

Non foi moito tempo o que quedaron pero xa sabe vostede que os minutos de padecemento son máis longos que as horas de lecer. As conversas, que esmoreceran ata esa feliz circunstancia, volveron ao seu normal discorrer, e as cuncas a demandar o seu recheo.

-          Oes Sefiña, pon aquí unhas máis! –pediu o Mauro. – Carallo, moito botaches Sefa! Fáltache poñerlle os ladrais!

-          Miraches eses que acaban de marchar? –contestoulle a Sefa, que non tiña gana de discutir co Mauro– Meu deus, ela debe ter unha enfermidade! E como falan de raro! De Madrid non parecían; deben ser de lonxe … de Aragón ou así!

-          Non tal Sefa; sonche da Coruña!

-          Pois para ser da Coruña lle puxeron o rapaz un nome ben raro!

-          Raro? Oxalá moita xente seguira co costume de por nomes galegos aos seus fillos e non esas parvadas de Kevin ou Josua!

-          Home pois o de Siam moi galego non é! –argumenta Sefa.

-          Como Siam? Chámase Xián, coño! –retruca o Mauro, remarcando a pronuncia correcta.

-          Pois non sei por qué lle poñen nomes galegos aos fillos se non saben pronunciar o xe!  –remachou a Sefa que como o aceite tiña o costume de quedar sempre por riba.

E mire que lle digo don Manoel! Que de que é sucedido e non conto podo dar eu fe. Non tanto de que a xente fora ou non da Coruña, que a xente de tal procedencia non ten a exclusiva de pronunciar mal o xe. E para que, se tal cousa lle presta, practique a pronuncia desta significativa letra déixolle esta vella cantiga:

Xa nace o trigo,

xa temos pan!

Xa canta o cuco,

xa temos verán!