Cousas da sororidade!

Mire que lle digo don Manoel! Menos mal que apareceu vostede pola porta porque xa estaba eu máis farto dalgúns confrades desta parroquia que un gato de tripas! Que se malos xordos son os que non queren ouvir, peores son os que regañan o beizo coma os coellos para facer risa de toda canta cousa seria se di.

E como quere que me poña don Manoel? Estaba eu comentando con don Antonio o da asesoría, home que, como recordará, era moi afeccionado os libros de auto axuda e as palabras revesgadas, da cantidade, calidade e utilidade das descubertas, achados e alfaias do vocabulario da prensa actual.

El dicía: “resiliencia”, e eu engadía: “empatía”; el propoñía: “deconstrución”, eu retrucaba: “asertivo”; el suxería: “emprendemento”, eu contestaba: “empoderamento”. E así ata que xurdiu a palabra sororidade.

-  Sororidade? E iso que ven sendo? −Dixo don Antonio moi serio.

-  Pois ven sendo como a fraternidade, pero de mulleres! −Aclareille −Val dicir amizade, afecto, solidariedade entre mulleres. O utiliza moito o movemento feminista como reivindicación dun sentimento necesario na loita por gañar o papel da muller na sociedade.

E daquela, sen que ninguén lles mandara tocar aquí una gaita, entran na conversa como fato de porcos nunha igrexa todos aqueles que estaban a ouvir sen dar nin chío, sen outro motivo nin razón que o de facer risa de toda canta cousa seria se di.

-  Pois eu estaba convencido que sororidade era o que facían as monxas para aliviar tensións! −Interrompe o Raposo, que ten sona de gracioso e ocorrente.

-  Non ó! A sororidade o líquido que traen os iogures cando tiras a tapa. −Aporta o seu gran de comicidade o Catrollos.

-  Pois eu entendera sonoridade! Ou sexa o que fai a miña muller cando mete entre peito e lombo unha boa fabada! −Remata co seu estilo habitual o Antón, que xa sabe que devece polo escatolóxico.

E así, todos van engadindo a súa chanza ata que para rematar a Sefa, fai un axeitado comentario:

-  Pois eu estou segura que a sororidade non me gaña ninguén! Que eu son moi amiga das miñas amigas!

Calado como un peto estaba o Xulio, un vello xubilado que tivera unha carnicería no Mercado de Bouzas onde comprabamos a carne as poucas veces que podiamos permitirnos tal luxo.

-   Sororidade de verdade a da miña muller!

-  E logo don Xulio. Algunha razón terá para facer tal afirmación?

A historia de don Xulio e as irmás.

Pois verá meu amigo. Cóntolle esta historia agora que a terra do camposanto de Bouzas garda xa celosamente o segredo das miñas defuntiñas, e nada as pode xa conturbar no seu descanso. Vostede coñeceume xa no meu posto do Mercado, pero eu antes da carnicería tiven unha pequena explotación gandeira de vacún na aldea de Rebordechán, de onde eran os meus pais. Nas terras da Paradanta pouca diversión había daquela máis que a festa de San Sebastián no mes de agosto, e as romarías das parroquias da contorna. E logo os seráns, que outros chaman foliadas, ruadas ou polavilas. Un día, cando a xuízo dos vellos xa estaba en idade de merecer, fun a mocear a unha foliada na Hermida, e alí como di o cantar, enguedelleime dunha rapaciña do lugar de Pousa. Falamos e bailamos, bailamos e falamos, e cando chegou a hora de marchar xa non me puiden desenguedellar. Así que, despois dun breve noivado casamos na Igrexa de San Xoán de Angudes e Encarnación, que tal nome tiña a recén casada, veuse a vivir comigo a unha casa do trinque, que fixera para ela en Rebordechán, que xa se sabe que “alá vaias, casada, onde non atopes sogra nin cuñada”.

Na casa de Pousa quedou ocupándose da nai, viúva daquelas que non poden acreditar se o son de vivo ou de morto, Ascensión a irmán pequena da miña muller. Solteira sen vocación nin convencemento de que, como din as cantigas, sexa boa vida a vida de solteira, por moito que algunha casada chore de arrepentida.

Adeus miña queridiña,

terra fría non dá pan;

vale mais quedar solteira

que casar cun balandrán.

Porque as irmáns pequenas que quedan na casa por mor de coidar da nai teñen todas as rifas para que lle toque o premio gordo de morrer solteiras, que non hai moitos homes que queiran casar e levar muller e sogra nun mesmo lote.

Pasaron un poucos anos, e malia o moito afán, paixón e perseveranza que os dous poñiamos no asunto, os fillos non viñan. Este noso fracaso tiña a Encarnación moi triste e desmoralizada. E teño para min que nesta tristeza a ausencia da súa querida irmán tiña tamén algo que ver. Pero ás veces a semente da fortuna ven envolta no ourizo da desgraza, e a nai de Ascensión morreu, ceibando a probe de tan fatal destino. Aínda non lle déramos terra a coitada da nai cando as dúas xa estaban canda min coas mans collidas e olliños de gato mequeiro a pedirme se Ascensión podía vir a vivir connosco.

Por suposto que dixen que si, don Paio! Que mellor agasallo podía facer á miña muller naquel intre de dolor? Sen esquecer que unha muller máis nunha casa con tanto quefacer coma nosa era como o mel nas filloas! Meses de felicidade aqueles! Todo na casa ía como unha seda, e as dúas irmáns me facían sentir como un rei nunha cesta! Se levaría unha vida como a dun crego que ata cheguei a esquecer os nosos planes por ter un herdeiro!

Que Encarnación non fixera o mesmo comprobeino unha noite cando atopei agardando por min no tálamo marital non unha senón dúas femias! “Tranquilo Xulio que está todo falado! Que Ascensión está conforme en axudarnos a ter o fillo polo que devecemos vai tanto tempo”. Espetoume cun sorriso cómplice iluminando a súa cara de michiño mecoso. “Que a Ascensión ti tamén lle gustas, e ela tamén ten ás súas necesidades!” Que Encarnación non era de moito falar pero cando botaba a lingua a pacer non daba parado. “E digo eu: que lei humana ou divina vaime impedir compartir o que a min me sobra, e se iso vai ser pola felicidade dos tres a quen facemos mal?”

Deixeime convencer don Paio: A carne é débil! E teño que recoñecer que aínda que traballo tiven abondo nunca houbo motivo de queixa. E como estaba nos plans de Encarnación, ao pouco a semente depositada arraigou e, cumprido o tempo debido, naceu noso fillo. E naceu xa en Bouzas, onde nos viñemos despois de deixar a casa e as vacas a un curmán que volvera de Suíza con algúns cartos. A unha vila nunha grande cidade onde ninguén nos coñecía nin podía saber cal das dúas mulleres que collía de ganchete era a miña esposa e cal a nai do meu fillo.

E digo eu: se ás dúas estiveron felices mentres viviron, por que teño que facer caso das prédicas duns homes que están máis interesados en salvar aos demais que en vivir acorde co que recomendan? Como dicía a miña defuntiña dándome moquetes agarimosos na caluga:

-          E que xa se sabe que un bo boi da para moitas vacas!