martes, 2 de agosto de 2022

Pecado de escándalo


Mire que lle digo don Manoel! Seica nuns poucos días vai ter vostede a oportunidade de compartir mesa e mantel co seu condiscípulo don Xosé María Tojeira. Condiscípulo dos xesuítas e xesuíta el mesmo, alá nas, tan afastadas no xeográfico como achegadas no afecto, terras do Salvador onde foi ata vai ben pouco Reitor da UCA, a Universidade Centroamericana "José Simeón Cañas". Pois se tal cousa é certa e non lle serve de molestia fágame o favor de darlle unha moi forte aperta deste humilde filósofo tabernario que sempre procurou o mesmo que el: rematar coa pobreza e a inxustiza, froito inescusable da explotación do home polo home. Por camiños diferentes, ben é certo, aínda que non moi afastados.

Ignacio Ellacuría, Segundo Montes, Rutilio Grande, ... tantos e tantos xesuítas admirables! Os que levaron á outra banda do mar a teoloxía da liberación e os que a encarnaron en España, como por exemplo os dous José Marías. Don José María Llanos e don José María Díez-Alegría! E non quero faltarlle ao desafío ao Ramón, o seu conspicuo amigo e compañeiro de curso deixando de citar a anécdota de que a nosa Dolores Ibárruri fixera a don Xosé María receptor dás súas derradeiras confidencias no Colegio da Compañía en Alcalá de Henares, onde o xesuíta pasou os seus derradeiros anos. Certo é que os que poderían dar fe da veracidade e o contido de tal encontro xa non están entre nos, pero a anécdota non deixa de ser acaída ao día da súa xuntanza.

Teño tamén un relato de don José María Díez-Alegría que quixera que lle lera ao noso xesuíta salvadoreño e vigués. A cousa chegou a min como ben certa, e aínda que tal non sabería acreditar a teño por tan ben acaída á personalidade e biografía do teólogo asturiano que a vou a reproducir, tomándome as oportunas licenzas literarias, e unha licenza xeográfica consistente en cambiar a localización dos sucesos da orixinal andaluza a unha máis achegada a nos.

A cousa vai dun cura moi novo, recén ordenado, que chegou a unha parroquia da Galiza rural máis profunda. O eclesiástico procedía da cidade e mantiña unha ignorancia supina arredor dos usos e costumes da aldea. Por iso cando o señor bispo informouno informoulle que Marica a do Muíño, viúva de vivo e con tres fillos pequenos, vivía en pecado arrimada a un vello patrucio que case que lle triplicaba a idade, e que a súa primeira misión era arranxar tal situación, á primeira oportunidade que pillouna na igrexa foi canda ela e díxolle:

      Ti es Marica a do Muiño?

      Son!

      E tes tres fillos, e un home que anda no bacallau en Terra Nova e do que non tes novas?

      Teño!

      E estás vivindo co señor Alfredo na súa casa?

      Estou!

      Pois tes que deixar esa casa! Non podes seguir co vello baixo pecado de escándalo!

      Pecado de escándalo? Iso que é? Nos non facemos mal a ninguén, e ninguén ten por que arar no barbeito falando de nos. Eu vexo por el, e el ve por min, que xa deixou ante notario para quen vai quedar “mortis causa” a casiña onde vivimos.

O crego entende entón a urxencia do encargo do señor bispo por arranxar a situación. Marica a do Muiño é muller, pero ven de descubrir que as mulleres son menos parvas do que lle tiñan contado, teme fracasar na súa primeira misión e dicide por en xogo o que considera o argumento supremo: o medo ao inferno!

      Pero, muller, é que non te decatas que iso vai contra a lei de Deus, e podes condenarte eternamente?

      Condenarme? Non creo tal, Padre! Verá: eu cando veño a igrexa axeónllome naquel reclinatorio de alí; xunto ás mans, pecho os ollos e dígolle a deus polo baixiño: Señor, ti perdóasme a min o vivir con este vello e eu perdóoche a ti por terme na pobreza, co home perdido na mar e os fillos a pedir pan.

E disque don Xosé María Díaz-Alegría remataba o conto sentenciando:

      Man por man! Non creo que o Señor tivera nada que opoñer a tal razoamento!

E mire que lle digo don Manoel! Teño para min que o xesuíta era, polo menos nese sentido, tamén dos meus!

Eu ben vin estar o moucho

enriba daquel penedo.

Non che teño medo, moucho!

moucho, non che teño medo!

Ningún comentario:

Publicar un comentario