A indiferenza afoga moito mais que o odio

Mire que lle digo, Don Manoel! Escusas,  desculpas, pretextos, somos quen de artellar calquera de nos con tal de xustificar a nosa pasividade, a nosa falla de ética, a nosa complicidade cos poderosos! Ninguén ergueu a vista do chan cando o armador da Falanxe e a Garda Civil leváronse nas súas gadoupas ao meu pai. Ninguén secou as bágoas de dolor e humillación da miña nai. Ninguén recolleu o seu cadáver masacrado da cuneta de Alcabre onde o tiraron, ninguén falou para impedir que fora a parar a unha fosa común. A indiferenza afoga moito mais que o odio, Don Manoel! O esquecemento é mais tóxico que a xenreira.

Cando leo a eses aprendices de historiadores emperrenchados en opoñer o terror roxo ao terror franquista ruben polas miñas tripas a mesmas ganas de vomitar que cando na escola me facían cantar a ostias o “cara al sol” co brazo levantado, a man ben aberta, e tragando de vez os mocos e a dignidade. Non me diga Don Manoel que son boa xente! Como poden comparar a violencia dos obreiros e labregos, desesperados e de escasa formación cultural, exercida na defensa do poder legalmente establecido, coa represión sistematizada, a estratexia consciente da destrución física e moral, non so do inimigo, tamén do opositor e aínda do tépedo no seu apoio á revolta, á persecución do seu círculo familiar a través da miseria, do control, do medo, da ausencia de seguridade xurídica!

E, mire que lle digo, Don Manoel! En todo home agóchase unha semente de barbarie que necesita pouca auga para medrar! Sei que todos somos capaces do mais mais ruín. Podo entender os crimes empuxados pola carraxe ou pola fe, pero non os movidos soamente polo beneficio económico.

"A crenza nunha fonte sobrenatural do mal non é necesaria; o home en por si, é moi capaz de calquera maldade." (Joseph Conrad)