As vodas da Aileen e o Tiniño

Mire que lle digo, Don Manoel! Pouco faltáballe ao noso gaiteiro para que lle tiraran a escaiola da perna e con elo recuperar a súa mobilidade. Aínda que, ben mirado, para perdela de contado co seu matrimonio coa fermosa Aileen, a enfermeira de louros cabelos que o coidara coma as meniñas dos ollos na larga convalecencia no Mercy Hospital. Para min que ao Tiniño, despois de tantos anos errante por esas congostras de Galicia, a perspectiva de ollar tódolos días a mesma paisaxe facíalle estar como a ovella na boca do lobo, desacougado pero sen bulir moito para non ferirse cos cairos.

-          Meu rapaz – dixéralle eu daquela – Que tes na cabeza que faiche dar mais voltas ca unha raposa perseguindo o seu rabo?

-          E logo? Que ía pasar? Caso cunha rapaza bonita, boa, con cartos, con casa de seu. Que mais podo pedir da vida? 

-          Son eu o que pregunto, meu! Tocouche a lotería con Aileen e non vexo que esteas a choutar de alegría!

-          Lévete Xudas!: inda me estorbas máis que me axudas!

Rematou a conversa. O Tino pechouse coma unha ameixa e xa non houbo xeito de sacarlle mais nada dos adentros.

Aileen insistira en invitar á tripulación toda ao convite nupcial, e o capitán e o pesca, que eran mais festeiros que unha gaita, fixeron por atrasar unha miguiña á volta á Bouzas, para deste xeito poder asistir á voda, pois des que morrera o Xan de debaixo da cama o meigallo que tiñamos riba de nos esvaecérase, e levabamos tanto peixe nas bodegas do buque coma doces na barriga dun abade nun día de festa.

Alugáramos un bus para nos levar ata a voda. Aínda hoxe, aos meus anos, teño unha imaxe nidia dese día, desa fraga distinta pero tan semellante á nosa na que ían celebrar a cerimonia da que xa lle falara, os ollos da noiva nos do noivo, as mans xunguidas formando o símbolo do infinito e a ligadura do handfasting ao redor delas nun nó. E as árbores con cintas en espiral dobre, representando a dualidade das cousas, o día e a noite, o nacemento e a morte. E sobre de tódalas cousas, a noiva, un anxo vestido de branco, cunha coroa de flores nos seus cabelos, que daba xenio vela!

Irlanda non é terra de viños pero a cervexa deixase beber. E se tes presa o whisky non é mala alternativa. Comer cómese ben. Bo marisco, aínda que non chega a altura do noso, bo peixe, e boa carne. E un queixo de sete estralos. Na voda serviron moitos pratos, dos que lembro dous: unha sopa de marisco dun sorprendente color branco, e un pastel salgado feito no forno cun recheo de carne picada cuberto por un puré de patacas que aínda sego a facer na casa.

E coma unha festa non é festa sen música, aínda non estaba mediado o xantar cando xa os violíns, a arpa, o bodhrán e unha gaita de barquín que o Tiniño empeñouse en tocar con resultados mais que discutibles, fixéronse donos da celebración.

E, mire que lle digo, Don Manoel! Tanta era a ledicia coa que a festa enchera as nosas almas que ata eu, que son de natural sosegado, púxenme en pe e cantei, con mais convencemento e ganas que arte, aquela de:

Todos os que cantan ben

Arrímanse a unha guitarra

Eu coma canto tan mal

Nin me arrimo nin me chaman