Do voto secreto.

Mire que lle digo, don Manoel! Sabe que na manifestación deste Primeiro de Maio en Vigo atopei de novo ao seu amigo Tavo? Deume saúdos para vostede e, con tal motivo, recordamos o conto aquel do secreto do voto que me relatara o pasado ano neste mesmo escenario. E, sorte a miña!, tiña un máis destes sucedidos que, ao meu entender, describen de xeito sublime a esencia da alma galega e as súas contradicións, como poderá comprobar deseguida.  

A escena é cuspidiña á do pasado ano. Día de votacións; non importa se municipais, autonómicas ou xerais; sempre é o mesmo conto. Un autobús contratado polo Partido Que Sempre Gaña, PQSG, recolle aos maiores das parroquias da contorna. Na porta, alegre o rostro, decidido o ademán, coidadosamente vestido de traxe de garda e garabata azul, camisa sería sería excesivo!, pelo engomado e peiteado cara atrás, cuns rizos rebeldes na caluga, o interventor do partido, armado de bocadillo de embutido e sobre coa papeleta axeitada coa solapa coidadosamente pechada.

Nunha das parroquias, cuxo nome non imos citar por razóns obvias, o autobús recolle a unha muller, á que chamaremos Carme por aquilo de poñerlle un nome aínda que non sexa o seu, unha muller que é sospeitosa de desafección ao partido que con tanta xenerosidade a vai trasladar (é manter) ata o colexio electoral para que poda cumprir co seu deber cidadán. O interventor ben sabe que dende ben moza é das da “casca amarga”, da parentela do Camilo de Dios e toda esa patulea do diaño, pero non lle pode dar atrás sen expoñerse a que a parroquia viaxeira se lle levante como a escuma do mar nun baixío, e decide, agudo como un esquío dise a se mesmo, vixia-la con máis ollos que caldo de venres para que non poida cambia-lo voto con tanto esforzo carrexado.

-          Preguntaredes –di o Tavo retranqueiro coma sempre –por qué a muller, se era parente do guerrilleiro antifascista, subiu ao autobús? Polo bocadillo de pan reseso e infame embutido? Pois vai a ser que non! Subiu porque quería votar e non tiña outro medio de chegares a tempo ao colexio electoral. E subiu decidida a argallar algunha andrómena para non introducir na urna a papeleta do PQSG que lle deron co bocadillo na porta do bus.

Tiña que ser cousa de ver as voltas e reviravoltas de Carme e o interventor, do interventor e Carme, nese empeño da muller por permuta-la papeleta e do interventor de que nono faga; como dous inimigos que respéctanse porque se coñecen ben, estúdanse, vixíanse, búscanse, sepáranse, acósanse, adormecen, espertan, e perden a paciencia!

-          Ei Francisco! –mira ti por onde sabemos o nome do interventor –manda parar o autobús que voume toda por riba!

-          Que coño queres Carme, que amolas máis que tres nun zoco!

-          Que pares o autobús que teño que cagar. Gústache mais así?

-          Espera a que cheguemos, e no colexio electoral o fas ao teu gusto.

-          Ben quixera pero non dou chegado! Non quererás que o o faga no autobús?

-          Merda! Chauffeur! Aparta onde poidas que esta muller ten que facer de corpo!

-          Pois iso!

A Carme fai as súas cousas, renovan a marcha e chegan, sen máis anécdotas dignas de mención, ao colexio electoral onde, disciplinadamente e co sobre recibido ben visible na man, os ocupantes do autobús cumpren co sagrado deber que tantos esforzos custou acadar. Un pequeno paseo pola vila e de volta para o autobús. A Carme leva nos beizos o sorriso posto, cousa que ao interventor Francisco chéiralle a corno queimado.

Concluíu a xornada electoral; péchase o colexio e comeza o reconto dos votos. O presidente da mesa vai extraendo un a un os sobres da urna e nomeando con voz baril ao partido votado para que se contabilice o voto. Entón, ao abrir a lapela dun sobre, descobren a orixe do cheiro infame que lles apestou todo o serán. É unha papeleta do PQSD chea de merda. O presidente da mesa, que é un home de moitas luces, proclama eufórico:

-          Volto en branco non é. Nulo pode que o sexa. Pero para min o sentido do voto está claro: merda para o PQSG!