Mire que lle digo don Manoel! Non sei que feitizo pode haber os números, que poucos son os inmunes á súa influencia. E mesmo os que así se declaran, non escapan ao gusto polos capicúas e os “números bonitos” da lotería; a celebrar de xeito especial cousas como o cambio de década, os aniversarios de vodas 25, 50 e 65, aos que se outorgan as virtudes dos metais máis preciosos; e ao feitizos de moitos outros números que teñen, como o 22 ou o 69 cadaquén polas súas razóns, moito predicamento.
E logo están os numerólogos e pseudomatemáticos. Para esa xente, don
Manoel, os números sonche moito máis que unha forma de medir ou cuantificar o
que existe ao noso ao redor. Pitágoras e os pitagóricos aínda sosteñen que o
universo debe ser visto como un todo harmonioso, onde cada unha das partes emite o seu son ou vibración: “a música das esferas”.
Digo eu que poderíamos analizar estes meus longos relatorios consonte o método
desenvolto por estes continuadores do filósofo grego, por ver se a frecuencia
dos números resultantes vibran harmoniosamente co resto do universo e non
violan as leis da natureza!
Tal disposición, inclinación ou tendencia pode ser para os que teñen que
aturar ao oficiante, dende simplemente incómoda ata altamente tóxica, consonte
a natureza do fregués. Para a miña sorte o Canducho,
meu compañeiro de mareas no Gran Sol, era da caste dos primeiros: prosma sen
chegar a enfastioso. Para el cada un dos números, do 1 ao 9, que no eido do macrocósmico
representaban os principios universais, no eido do persoal representaban as
características e as facultades do individuo, así como os acontecementos da súa
vida, e a súa axeitada combinación era garantía de unha existencia repleta de fermosas
experiencias.
Ben é certo que as teimas numerolóxicas do Canducho, como a de, por poñer un exemplo, revisar a numeración dos billetes que lle
daban no banco cando ía a cobrar, e pedirlle ao caixeiro llos trocara porque
non lle gustaban, quedaban sobradamente
compensadas polas súas calidades como persoa; atento, compracente, servizal e sempre
disposto a axudar, o Canducho era unha
desas persoas positivas que en todo vía vantaxes. Para que se faga unha idea,
don Manuel! O Canducho era un pouco estrábico,
aínda que sen chegares a birollo. Cando alguén con pouca educación ou mal
talante chamáballe trusgo ou vesgo el sempre contestaba que non tal, que o que
pasaba era que tiña un ollo mirando ao pasado e outro para o porvir.
E tal debía ser porque un día 28 de xuño, con mar entre arborada e campal,
o arrastreiro de Bouzas Virxe do Carme
deu o seu derradeiro pantocazo abrindo unha fenda na obra viva que o afundiu en
menos de dez minutos. O Canducho e
máis eu, que estabamos de garda, logramos tirar ao mar o pequeno bote de
madeira que levabamos como emerxencia. O mar está cuberto de escuma branca e o vento
brúa con tal forza que nin somos quen de escoitar os nosos propios alaridos. O
aire está tan cheo de salseiro que custa verse a punta do nariz; non digo nada
da dificultade de ver o bote choutando mais o menos afastado da borda! Non sei
ben como, aproveitando un dos poucos intres en que o buque e o bote están á par,
tirámonos dentro del. Nunha das sacudidas o bote rompe os cabos que o xonguen
ao Virxe do Carme, e nun intre o
perdemos de vista.
O mar e o vento non nos dan nin un respiro. Chove e o bote aboia dando
chimpos como unha cortiza no pé dun cadoiro. O medo a caer pola borda mantennos
tirados sen xeito sobre as táboas do fondo do bote. Soamente o Canducho mantén a serenidade:
-
Veña rapaces!
Remos aos toletes, que sen goberno non aguantamos á boia nin cinco minutos!
O que é o ter algo que facer, don Manoel! Nun intre pasamos de náufragos a
mariñeiros! Uns nos remos mantendo a proa do bote cara ao vento e outros
baldeando a auga do seu interior, pero todos cun mesmo propósito: sobrevivir! E
tal traballo adquire no mar un sentido diferente. Cando estás na terra a supervivencia
é a loita coa natureza nun territorio do que es parte; cando estás no mar a
supervivencia loitas nun territorio alleo. Na terra a natureza é, de vez, amiga
e inimiga; no mar … o mar non é o teu inimigo; o mar non quere levarche ao
fondo; o mar non quere acabar contigo; a túa existencia élle totalmente
indiferente! No mar o peor inimigo es ti mesmo, e as mellores virtudes para a
supervivencia a fe e a esperanza.
E de fe e esperanza vai esta historia de supervivencia. Porque auga non
faltou a bordo, porque choveu a chou; mantenza tampouco que galleta e conserva había
no bote; o que faltaba aos dous días, máis ben corenta e oito horas, ou aínda 2880
minutos era ánimo de seguir resistindo coa única esperanza de que alguén nos
avistara naquel mar tan cuberto de espuma e salseiro que dende a amura de babor
apenas distinguías a de estribor. Pero alí estaba o Canducho coas súas teorías:
- A ver
compañeiros! Botemos contas. Somos seis a bordo. Naufragamos o día 28. Dimas ti
que estabas de ponte: que hora era cando caemos ao mar?
- Serían como ás
5 e media –responde Dimas.
- Cinco e media
… Poñamos que eran ás 5 e 36. Sacamos unha hora ao cinco e xa temos o seguinte
da serie: 496!
- Onde queres
chegar Canducho? –pregunteille eu.
- O que xa te
contara! O dos números perfectos! Os tres primeiros son precisamente 6, 28 e
496. O seguinte número perfecto é o 8128. Se lle sacamos ás dúas cifras do final,
que son precisamente as do día do naufraxio, obtemos o número 81. Que son as
horas que imos pasar no mar: tres días e nove horas. Como xa levamos algo máis
de dous días neste bote non temos máis que agardar un día e unhas horas máis!
Protestamos; algún fixo algunha observación fora de ton acerca das teimas
do Canducho; pero ás súas palabras acenderon
unha chamiña de esperanza nos nosos peitos que axudounos a levar o frío que
mordía como unha quenlla e cortaba como unha navalla. E un día e unhas horas
despois da sentenza do Canducho avistounos
o bou “Gestoso 3”, folio 3550, que 33 horas despois deixou aos 6 no peirao de
Bantry: 33 550 336, o quinto número perfecto.
E mire que lle digo don Manoel! Eu nin poño nin quito, nin afirmo nin nego.
Se o Canducho inventou todo aquilo da
secuencia dos números, se amañou as cousas para que todo tivera un significado,
ou as cousas sucederon así para ben da harmonía do cosmos e a música das
esferas, non llo sei, nin vou investigalo. Abondo teño eu con expor publicamente
tal tipo de simplezas que contradín o meu espírito racionalista! Pero do que si
que podo da fe é de que por unha vez a numeroloxía se non nos salvou a vida,
polo menos axudounos a conservala mantendo viva a nosa esperanza no rescate.
Os números curiosos do Canducho.
Números reversibles: Son
aqueles capicúas que ao mirarse ao revés
(cabeza abaixo) forman un número válido (por exemplo, o 80608, que dado volta
forma o 80908). Os números considerados “reversibles” son o 0, 1, 2, 5, 6, 8 e
9, aínda que a súa imaxe non sexa exactamente igual ao dereito que ao revés.
Números reversibles netos: Capicúas que ao mirarse ao revés
forman o mesmo número, como o 28182 ou o 212.
Os “Que mágoa”: Aínda que
estes números non son capicúas, a súa
relación directa con eles facíaos igualmente obxecto de colección. Trátase de
boletos exactamente un número antes ou un número despois dun capicúa (por exemplo, 27771, 72128). Dado que
existen 1000 capicúas e hai dúas que
mágoa para cada capicúa, unha colección
completa de boletos que mágoa ten 1998 boletos (o 00000 non ten que mágoa
previo e o 99999 non ten que mágoa posterior).
Números dobres: Son
aqueles que terminan nas mesmas últimas dúas cifras, por exemplo 60955, máis
aínda cando se combinan tres ou catro cifras máis (triplos ou cuádruplos).
A xente segundo o Canducho.
1. A xente do
número “UN” é independente, única e autosuficiente. Dedícase aos seus propios
asuntos, persegue os seus propios obxectivos e non necesita compañía.
2. O “DOUS”, a díade,
significa a diversidade, o indefinido. Considerábase o principio feminino e
significaba o lado esquerdo.
3. O “TRES”, a tríade,
era a unión dos dous anteriores, símbolo por tanto da harmonía e perfección.
Relacionábase co tempo e considerábase o principio masculino.
4. O “CATRO”, a
Lei Universal, a xustiza inexorable. Xa que 4=2+2, era considerado a clave da natureza
e o home.
5. O “CINCO”, a
unión da díade e tríade, do feminino e masculino. Símbolo do
matrimonio e do triángulo divino (32+42=52).
Cinco eran tamén os poliedros regulares:
o tetraedro, o cubo, o octaedro, o dodecaedro e o icosaedro.
Representaba tamén os cinco elementos que compoñían o universo: lume, terra,
aire, auga e a bóveda celeste que o envolve todo. Dada a relevancia que este
número tivo no seo da sociedade
pitagórica, o pentagrama
converteuse no emblema pitagórico usado
polos membros da seita para recoñecerse mutuamente.
6. O número
“SEIS”, aínda máis sacro que o cinco se cabe. Simbolizaba a procreación, o
masculino e o feminino (6=2·3) e sobre todo o primeiro número perfecto[1]
7. O “SETE”,
simboliza a virxindade, non é procreado nin procrea. Asociábase á luz e a
saúde. Sete eran os astros errantes que
daban nome aos días da semana.
8. O “OITO”,
representaba á amizade, a plenitude e a reflexión. Trátase do primeiro número
cubo.
9. O “NOVE”,
símbolo do amor e a xestación.
10. Finalmente o “DEZ”,
a década ou tetraktys, símbolo de Deus e do Universo. Considerado como
a encarnación da perfección, posto que os catro primeiros números contiñan a
escala musical (10 = 1+2+3+4). En
palabras de Aristóteles, a síntese de “toda a natureza do número”
Ningún comentario:
Publicar un comentario