Mire que lle digo Don Manoel! O noso Tino e o de Bangueses, Lisardo por
bautismo, coñeceranse, onde vai o tempo!, na romaría da Hermida de Nosa Señora
do Rosario, que está en Bangueses de Abaixo e non no de Arriba, onde nacera o
noso Lisardo. As dúas Bangueses, a de arriba e a de abaixo, non sei o sabe, Don
Manoel, son unha parroquia do concello de Verea, ademais das de Albos, Cexo, Domés,
Gontán, Ourille, Pitelos, Sanguñedo, Verea e, claro está!, Portela, a terra do
noso Tino. Pola súa proximidade á raia seca, é coma tantas outras comarcas dunha
e outra beira, terra de contrabandistas, ou mellor expresado, de comerciantes de fronteira, que para as xentes
que alá sobreviven, mais que viven, o contrabando nada ten de ilícito, que as
fronteiras non son mais que raias artificiais que trazan os gobernos nun papel,
e xa se sabe que o papel todo o soporta. E xa sabe meu amigo que o comercio non
muda en contrabando ata que non aparecen as fronteiras e os tributos; e que a
escaseza, ou a diferenza de prezo dun produto, ofrece a oportunidade de aplaca-la
fame, se un ten a coraxe e capacidade de sufrimento abondo coma para supera-las
dificultades, aturar as largas distancias e os grandes pesos, e o medo de ser
apañado polos guardinhas ou os civiles, e deste xeito perder a carga e,
ao peor, a liberdade.
A nai de Lisardo, cando era nova e aínda non era nai, tamén andou nesas
angueiras, pois cumpría achegar algúns cartos á magra economía familiar, e, segundo
contoume Tino, nese empeño coñeceu un garrido rapaz que tivera que fuxir do seu fogar en Entrimo por
mor dunha lea cuns falanxistas, e acabara nunha daquelas partidas de fuxidos, ou
coma dicían os da Guarda-fiscal portuguesa,
un grupo armado de refuxiados españois, que andaban no monte coutando a
imaxinara raia que divide aos dous países, tentando vivir do contrabando para
non ter que facelo da solidariedade dos veciños, mentres agardaban escudar un
día mais as forzas da represión.
A cousa é que a rapariga era nova, sa e ben feita, e ao mozo ningunha desas
calidades lle faltaba, e ao primeiro por casualidade, e ao despois por querenza,
rapaz e rapaza coincidiron en orixes e destinos da súa actividade, en festas e
romarías, e aínda en congostras e tobeiras, e un día que as ardencias do desexo
gañaron a partida á prudencia, mozo e moza xuntaron ás súas soidades e os seus
afáns, e o que tiña que pasar pasou. E pouco tempo despois veu a luz o froito daqueles
feitos, que foi bautizado na egrexia como Lisardo e na rúa coma “fillo dun roxo”.
A nai de Lisardo tivo que deixar a súa casa e liscar co pequerrecho a onde lle
deron acubillo: a casa dos pais do seu home en Entrimo.
E, mire que lle digo, Don Manoel! Un día Lisardo fartouse de escoitar
alcumes, e coma tiña anos abondo e chegara a saber máis doutrina có abade, deulle
un bico á súa nai e colleu o camiño para Vigo, cantando:
Adeus, igrexa de Entrimo,
de costas vouche mirando;
a saída será hoxe
e a entrada non sei cando …
Ningún comentario:
Publicar un comentario