Mire que lle digo, Don Manoel! Deixo de lado as rexoubas do Conesa, o Fernández
Mato e o Trujillo, para narrarlle o pouco que certos personaxes dos que xa lle
falara antes, me deixaron saber do meu pai.
Sei, Don Manoel, que foi algo mais que un simple mariñeiro, que un simple
sindicalista, que un morto mais da represión fascista. Foi un home culto, con
voz e opinión propia, e un home que, cando chegou a ocasión, colleu as armas
para defender a República dos seus inimigos, sabendo que aquilo íalle custar a
vida. E foino, Don Manoel grazas aos libros, as moitas lecturas que tivo a
oportunidade, afección, gana, e vontade de facer, lecturas que o fixeron o home
que foi: libre e libertario.
Meu pai, Don Manoel, quedara orfo do mar moi cedo, e tivo, coma tantos
outros da súa mesma circunstancia, que facer por gaña-la vida, que a súa nai pouco
podía axudar co xornal de mingalla que gañaba coma asistenta no Pazo dos Lira, na
rúa dos Ferreiros. Mais todo o mao trae aparellado o bo, se un é que de
aproveitalo, e o meu pai ben que o soubo! Un día que tivo que ir ao Pazo para
levarlle un mandado á nai, agardando por ela, descubriu detrás dunha porta
aberta a estanza do tesouro: unha biblioteca ateigada de libros dende o chan
ata o teito! Ao señor do pazo, que o descubre coa boca aberta diante de tal
fartura de coñecemento, faille graza o pasmo do rapaz, e coma é un home xeneroso
e sagaz, proponlle un xogo: deixaralle un libro, e cando remate a semana terá
que volver canda el, e contarlle o que o libro ensinoulle. Se supera a proba,
deixaralle outro e outro, ata que lea, se lle presta, a biblioteca enteira.
Ningún comentario:
Publicar un comentario