Gaita e acordeón cadran ben!

Mire que lle digo Don Manoel! Que antes de chegar ao momento no que a vida do Tiniño conflúe coa miña, quero contarlle unha historia que chegou a min por outros vieiros; unha historia que daralle para pensar na estima que tíñalle o Tino ao diñeiro. Se non lémbrome mal deixáramos ao gaiteiro no seu labor de encher de música a travesía de Vigo a Cangas, e viceversa, do vapor que facía servizo tal. Labor ao que o Tiniño chegara de xeito natural, por ocupación dunha terra feraz que ninguén labraba.

O que Tiniño non sabía é que a terra que el atopou erma fora antes laborada por un acordeonista tísico que, meses atrás, tivera que deixar o oficio por mor da saúde, ou mellor dito da falla dela. Malos tempos eran aqueles para esa doenza!, e o fol do probe músico deixou de alentar de vez que o do seu acordeón. E malos tempos tamén para a familia do acordeonista que perdía o seu fraco sustento! E como a necesidade manda, e a xente do común non é coma os santos da igrexa que viven sen comer, o maior dos fillos, doce anos tiña o rapaz, ten que deixar a escola e subir ao barco, cargado co acordeón do seu pai e a responsabilidade de ser o sustento da familia. Morto de vergonza achégase ao asento no que moitas veces escoitara tocar ao seu pai. E comproba que o cargo xa ten novo propietario: un gaiteiro. E tamén que o son da gaita pode co ruído da máquina, e co bruar do vento, e acala as conversas da xente. E que o gaiteiro toca coma os anxos, e que sabe montes e moreas de pezas! Que vai facer el, que se defende malamente con catro ou cinco? Un salaio rómpelle o peito e faise un novelo a rentes de onde toca o gaiteiro, ollando para el cunha estraña mestura de admiración e xenreira. Pouco tempo tarda o Tino en reparar na súa presenza, chamado non sei ben se pola actitude do raparigo o polo seu acordeón.

-          Fermoso instrumento, rapaz! – dille - Sábelo tocar? 

Pero o rapaz non dá nin chío.

-          Que cancións sabes? – insiste Tino - Sabes esta? - e inicia unha moi coñecida.

E a música fai o milagre. O mozo comeza a seguir ao gaiteiro, primeiro timidamente, con mais seguridade despois.

-          E estoutra, sábela?

-          Seina – responde nun fío de voz.

-          Imos aló logo! E desta gozando das notas, rapaz!

Alguén insinúa uns pasos de baile. O barco móvese pero iso non é obstáculo para a xente nova á que o son de gaita e acordeón failles ferve-lo sangue e bulir as pernas. Festa rachada! Chegan ao peirao e a xente non quere baixar. Boa foi a foliada e boa a colleita. No pucho que Tino deixou na cuberta escintilan cadelos, chicas, ferrañas, patacos e ata algún billete. E o gaiteiro, que aínda é mozo, pero xa sabe ben o que é a fame, repara nos pes descalzos do rapaz, os farrapos que leva por roupa e a pegada da fame nas súas meixelas, e non ten outra que seguir o seu primeiro impulso. 

-          Ten rapaz. Colle todo isto e lévallo a túa nai que seguro que lle fai moito mais falla que a min!

-          Pero Don Tino! Estes cartos son seus!

-      Non tal. Nunca tantos cartos deu a xente. E seguro que o teu acordeón ten que algo que ver. Ademais, vou deixar todo isto. Quero navegar; coller un barco e marchar cara a onde non haxa mais que mar e ceo.

E mire que lle digo, Don Manoel! Que e o rapaz dille entón, que el coñece a un amigo do seu pai que anda embarcado nun pesqueiro que vai faenar ao Gran Sol. E aínda que eu por non crer non creo nin no deus da casualidade, teño que sorrir ao lembrar que o amigo do pai do rapaz, son eu.