Na miña vida tal vin ...

Mire que lle digo Don Manoel! Non sei se xa lle falara das 13 rapazas e 43 rapaces que o 5 de agosto de 1939 fusilaron contra da tapia do Cemiterio do Leste de Madrid. As trece rapazas, estou certo de que xa o adiviñara, pasaron a historia co nome de As trece rosas, e os corenta e tres rapaces ao esquecemento. Todos eles morreron coma vinganza polo atentado contra do Comandante da Garda Civil, membro da Quinta columna de Madrid e espía do SIMP, Isaac Gabaldón, atentado con resultado de morte dos tres ocupantes do auto, o propio Gabaldón a súa filla de 18 anos e o chofer, que daría para escribir unha novela de misterio. Coma da vida do responsable da caída da práctica totalidade da organización das JSU e o PCE en Madrid,  Roberto Conesa, o Orellas! Aínda que Roberto Conesa, o despois famoso Comisario Conesa da Brigada Político Social, si que ten o dubidoso privilexio de que unha escritora de sona, Almudena Grandes, retrate con precisión parte da súa carreira delituosa nun dos seus Episodios dunha guerra interminable: Las tres bodas de Manolita.

E, mire que lle digo, Don Manoel! Que personaxe de semellante catadura moral, militante do PCE, fundador do PCE (R) e dos GRAPO e historiador afeccionado, anda a reescribir a historia de As trece rosas facendo delas fanáticas stalinistas, responsables de multitude de asasinatos. Fálolle, claro está!, de Luis imPío Moa Rodríguez, defensor apaixonado, primeiro, da loita armada contra o franquismo e do labor de Don Francisco Franco no exterminio de roxos, homosexuais e outros dexenerados, despois.

Na miña vida tal vin:

na feira de mentiráns

unha cadela con pitos, 

e unha galiña con cans.