Mire que lle digo Don Manoel! A praia do Adro de Bouzas tivo, no seu día,
galiñas. A qué sabían aqueles ovos non llo podo dicir, porque nunca llos
aceptei aos meus veciños, coma pago dos coidados que, cando non estaba embarcado,
tiña coa familia do acordeonista. A familia de Eloi, que tal era o nome do
músico, sobrevivía con moitas estreitezas económicas nun cacharufo medio
derruído, sen auga corrente nin luz eléctrica, nunha das canellas que daban a
praia do Adro.
Xa lle dixera que o Eloi gañaba a vida amenizando a travesía da ría co seu
acordeón, ata que a tise, aguilloada polos moitos ventos ávregos arquexados e
cuspidos na cuberta do barco, e a ruín mantenza, levárono por diante. O que non
lle dixera e que o Eloi, malia non ter afiliación política ningunha, tamén se gañaba
o recoñecemento duns poucos e a xenreira de moitos mais, tocando o acordeón en
todas cantas manifestacións percorrían as rúas de Vigo. Esa non afiliación a
ningún partido político, a sona que tiña de persoa de non moitas luces, e a
protección dun falanxista e armador de Bouzas, ao que gustáballe moito a súa
música, o salvaron do paseo, aínda que
non dunhas semanas de vacacións no
Frontón Vigués.
O que o Eloi viviu naqueles días serviulle para decidirse a amañar a súa
situación legal conforme ás novas costumes do Réxime, casando coa súa
compañeira e acristianando o nome do seu fillo, de Liberto a Lamberto, por aquilo
de conservar o hipocorístico. Cabe dicir que a repentina conversión do Eloi non
serviulle para librarse da xenreira do Padre Parada, Como ao cura vixiante das
esencias patrias gustáballe dicir: a
carneiro estraño nono agasalles no teu rabaño.
Vostede desculpe, Don Manoel, que xa volto ao rego. Un día que estaba
tomando o sol de inverno á porta da miña casa vexo chegar ao Liberto/Lamberto acompañado
dun mozo de rostro agradable que levaba unha bulsa dependurada no ombreiro. Berto
mo presenta coma Tino, un gaiteiro namorado do mar e que anda na procura dun
buque de pesca de altura.
-
No
será para tocarlle as sereas! – dígolle eu – que sereas hai mais nos peiraos
que en alta mar!
-
Pois
se hai que lles tocar, tocaráselles! Pero non é iso o que ando a buscar.
Entón contoume algunhas das súas aventuras, onde nacera e coma, de vez que
o seu degoro pola música, sentira un pulo irresistible de ver o mar, e agora
que o vía, de estar no medio del, onda non se mirara terra derredor.
Ningún comentario:
Publicar un comentario