Mire que lle digo
Don Manoel! Que aínda que son dos que pensan que o día da muller son os 365 do
ano, 366 nos bisestos, voulle tomar o desafío da falar hoxe dunha muller. E
nono vou facer nin da miña nai, nin da probe da miña muller, deus a teña na gloria,
se é que os hai, un e outra. E penso que vaille sorprender a miña escolla, que
ao mellor un home tan culto coma vostede non escoitou falar dela. O seu nome
era María Gutiérrez-Cueto, Marie Blanchard nas enciclopedias de Arte, a pintura
o seu oficio, e o sufrimento a súa vida, pois a nena nace cunha dobre
desviación da espiña dorsal, froito da caída da súa nai cando estaba embarazada
dela, ao baixar dun coche de cabalos. A dolor constante, os padecementos
propios da súa deformidade, o suplicio de soportar os constantes aldraxes, o
tormento dunha alma fermosa encerrada nunha gaiola de fealdade, deron
orixe unha das frases máis inquietantes
e patéticas da historia da arte: "Cambiaría toda a miña obra por un pouco
de beleza".
E mire que lle
digo, Don Manoel, que argallando por aí, atopei un texto de Federico García
Lorca, “Elexía a María Blanchard”, que penso que é mellor homenaxe do que eu
puidera soñar en facer.
Quien ha vivido como yo y en aquella época en una
ciudad tan bárbara bajo el punto de vista social como Granada, cree que las
mujeres o son imposibles o son tontas. Un miedo frenético a lo sexual y un
terror al "que dirán" convertían a las muchachas en autómatas
paseantes, bajo las miradas de esas mamás fondonas que llevaban zapatos de
hombre y unos pelitos en el lado de la barba.
Yo había
pensado con la tierna imaginación adolescente que quizá María, como era
artista, no se reiría de mí por tocar al piano "latazos clásicos", o
por intentar poemas, no se reiría, nada más, con esa risa repugnante que
muchachas y muchachos y mamás y papás sucios tenían para la pureza y el asombro
poético, hasta hace unos años, en la triste España del 98.
Ningún comentario:
Publicar un comentario