As calamidades do Marcial

Mire que lle digo, Don Manoel! Deixar o Chao de Pousadoiro e comezar as calamidades, para o gaiteiro Marcial foi todo un. Con todo, o marchar a outras terras era inescusable! Por moi ben que o estivera a pasar o Tiniño no taller do Sr. Seivane, por moito que os pulmóns do Marcial non acabaran de estar ben de todo, o 14 de agosto, festa de San Roque en Meira, estaba en portas, e era moito o que podían perder se desperdiciaban tamén aquela data. E algunha outra razón mais!, confesoume o Tiniño cun sorriso pícaro, que coa enfermidade do Marcial non fixo falla que alargaran os pés máis do que dá a manta para quedar moi cedo sen cartos cos que pagar o aloxamento. E xa se sabe que cando se ausenta o medio acordado para almacenar o valor compre recorrer á economía de troco. Así que unha noite o Tiniño e a Señora Carme, a muller que dáballes albergue, e que tiña ao seu home facendo ás Américas, acordaron sen necesidade de contratos falados ou escritos, aliviar mutuamente os moitos calores, e a débeda quedou pagada a satisfacción de entrambos.