A sotana dos cregos ten 33 botóns.

Mire que lle digo, Don Manoel! Ninguén quere morrer lonxe da casa e da familia! Pero o Marcial non tiña casa de seu, polo menos que Tino coñecera, e da familia, merecido o non, xa veu o trato que levou, que as da filla son palabras moi duras para espetar diante da tumba dun pai, por mala que fora a vida que o gaiteiro lle dera. O asunto é que a filla do Marcial, da que xa lle dixen que non sabía o nome, e o seu mozo colleron o camiño de Lugo, e xa desapareceran na primeira reviravolta da congostra cando o cura, o dono da pensión, os dous ramistas e o Tiniño acordaron coller xuntos o camiño de volta para apagar a sede que tanto atafego lles dera. E xa sabe Don Manoel, que o primeiro neto de viño apaga a sede, o segundo ceiba as linguas e os seguintes a poñen de estropallo, así que, cando o crego marchou a atender ás súas obrigas, rematado o primeiro cuartillo, os ramistas aproveitaron para falar do eclesiástico como o xudeu do touciño. 

De todo o que contoume o Tiniño que lle relataron, dúas cousas quedáronme na memoria: que a sotana dos cregos ten 33 botóns de alto a baixo, representando a idade de Cristo, e cinco en cada puño, un botón por cada unha das chagas, e  tamén que o crego tiña un fillo e que este coñecía tal paternidade, polo que cando un día lle preguntaron:

-          E ti rapaz, de quen ves sendo?

-          Eu, meu señor, son fillo do cura de Meira

-          E logo, meu? Colgou a sotana?

-          Ai non señor, non. Arremangouna!

E, mire que lle digo, Don Manoel! Que deste conto non acredito a veracidade, que eu vendo coma comprei, e o Tiniño tiña estas cousas de facer pasar chistes por sucedidos!

Anque son de antre os toxos,

criada nas carrasqueiras;

tamén sei beber o viño

como as nenas da ribeira.